N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Luister naar
02:16
Recensie Muziek
‘For all the dogs’, het nieuwe album van vijfvoudig Grammy-winnaar Drake, heeft ijzersterke en tergend zwakke nummers. Er mist een rode draad.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data106622497-a1ce61.jpg)
Drake is fan van zijn honden en zijn vrienden (‘dogs’). Zijn achtste album is met een lengte van één uur en 23 minuten lang voor hiphopbegrippen. Na zijn slecht ontvangen album Honestly, Nevermind (2022) dat volgens fans te veel leunde op housemuziek en zang, in plaats van op de hiphop en rap waarmee hij doorbrak, suggereerde hij dat ‘the old Drake’ terug zou komen. Dat is gedeeltelijk gelukt, en gedeeltelijk helemaal niet. For all the dogs is een project met meerdere januskoppen: goed/slecht, rap/zang, oude Drake/nieuwe Drake.
Het is moeilijk om de vinger op de slagader van dit album te leggen. Er staan serieus geweldige nummers op, zoals ‘BBL Love’, over hoe nep liefde kan zijn (net zo nep als een Brazilian Butt Lift, plastische chirurgie van het achterwerk), maar er zijn er ook bij die door het ijs zakken, zoals ‘Gently’ met Bad Bunny (op Spotify de meest gestreamde artiest ter wereld). Geinig, maar de track begint zwaar corny door het nep-Spaans van Drake aan het begin. Zo stamelt hij „I live like Sopranos, Italianos”, met een aangezet Spaans accent. Noemenswaardig zijn het ingetogen piano-melodieuze ‘Amen’ met Teezo Touchdown, en old Drake-knaller ‘All the parties’ met Chief Keef. Ook ‘8am in Charlotte’ is een genot om naar te luisteren. Met dat nummer en ‘BBL Love’ is Drake op zijn best: vurig maar ontspannen rappend over vrouwen die niet goed voor hem waren. Toch voelt het album uiteindelijk wat lang, met repetitieve opvultracks als ‘Fear of Heights’ en ‘Daylight’.
