Leah Rye weeft haar bewogen liedjes tot breekbare symfonieën van weemoed en hoop

De titel doet een jazzfusion-album uit de jaren zeventig vermoeden. Sterker nog, er bestond al een Symbiosis van Bill Evans uit 1974. Dit is anders. De Nederlandse zangeres Leah Rye is op zoek naar een universele vorm van symbiose: de chemie die mensen samenbindt – en uit elkaar drijft. Haar muziek is dromerig en hypnotiserend elektronisch, als een verzameling soundscapes waar de stem organisch opgaat in een groter geheel.

Leah Rye (echte naam Lisa Rietveld) studeerde aan het conservatorium van Haarlem, waar ze zich ontwikkelde tot een veelbelovende singer-songwriter en producer. Haar stem is veelzijdig en zuiver, in het bijzonder wanneer ze het hoge register kiest voor ijle observaties uit haar binnenwereld. Het is breekbare muziek, subtiel opgebouwd in het melancholieke ‘Swimming Season’ en minimaal vormgegeven in de soepel vloeiende samenspraak van stemmen en synthesizer in ‘Small Kid’.

Sinds haar debuut-EP Elusive uit 2021 maakte Rietveld een indrukwekkende groei door. Na de betoverende dancetrack ‘Woman’ is ‘Sit Down’ een prachtig klein en bewogen liedje, waarin optimaal gebruik wordt gemaakt van de samenspraak tussen akoestische instrumenten (gitaar, altviool) en subtiele elektronica.

Titelnummer ‘Symbiosis’ weeft fraaie meerstemmige zang tot een symfonie van weemoed en hoop: „I’m gonna bleed till I’m dry/ and you’re going to save me.” Leah Rye voelt zich duidelijk thuis in de opnamestudio, waar haar muziek kan ademen en pulseren. Hoe dat op het podium klinkt, zal blijken bij de Popronde (duoshows) en op haar clubtour in december.

https://www.youtube.com/watch?v=XGhliHjAxwQ