Het Concertgebouw koos voor een ode aan Clara Schumann – zonder werk van haar. Is dat een ode of een trap na?

Er was iets heel vreemds aan de hand met het Liedprogramma in de Kleine Zaal van het Concertgebouw in Amsterdam op 21 februari. Bariton Konstantin Krimmel en pianist Julius Drake zouden een ‘ode aan Clara Schumann’ brengen, maar, en nu wordt het interessant, niet met werken van haarzelf, maar liederen die (in de verte) óver haar gingen van Robert Schumann en Johannes Brahms. Het is een vergadering waar je graag bij had willen zitten. ‘Laten we een vrouw eens bekijken… door de ogen van een man!’

Is dat een ode of een trap na, aangezien Clara’s werk door haar vrouw zijn nooit werkelijk serieus genomen werd? Het is hoe dan ook een tot op de naad versleten cliché: de mannelijke kunstenaar bezingt de vrouw, de muze, die zelf zwijgt. Pijnlijk als een instituut probeert mee te varen op een trend – meer aandacht voor vrouwen in de muziek – die het blijkbaar niet echt begrijpt.

Tot zover het gemopper. Het publiek kwam natuurlijk niet echt voor Clara, maar voor Konstantin Krimmel. De jonge Duits-Roemeense bariton (1993) was anders dan Julius Blake, die al weer voor de 68ste keer zijn opwachting maakte, die avond voor de allereerste keer te horen in het Concertgebouw. Het Amsterdamse publiek was duidelijk gecharmeerd van zijn subtiele muzikaliteit, zijn mooie wendbare stem en zijn prachtig legato. Krimmel maakte in de zachte passages af en toe een iets minder zekere indruk, maar dat zal ook een kwestie van ervaring zijn. Hij was sterk in de duistere diepe klank, en als hij de volumeknop opendraaide voelde je het in je buik.

Hij kon er ook goed sinister bij kijken als de tekst daarom vroeg, en straalde de hele avond een magnetische rust uit. Zijn performance was voor het Liedgenre, dat het toch moet hebben van vertelkracht, daarmee opvallend ingetogen. Krimmel nam minder risico dan andere meer op en neer springende podiumbeest-liedzangers die je ook wel eens ziet.

Het was ontroerend om te zien hoe hij na afloop opgelucht Julius Drake omhelsde, de pianist van wie we al weten dat hij een geweldige begeleider is, maar dat ook deze avond ruimschoots bewees. Samen hadden ze bij vlagen een paar puntgave liederen afgeleverd. En al was het nog niet het recital waar Krimmel boven zichzelf uitsteeg, de avond was vol belofte voor de toekomst, met wie weet een avond ter ere van Brahms, met louter werk van Clara Schumann.

Bekijk een overzicht van onze recensies over klassiek