Helse decibellenlawine van Black Midi vangt vooral hun gekte

Black Midi maakt bepaald geen snoep voor het oor. Het Britse collectief dat nadrukkelijk ‘prog’ genoemd wil worden, beitelt uneasy listening uit moeilijke maatsoorten, onverwachte tempowisselingen en ondefinieerbare muziek waarin het soms groot feest is, dan weer een helse decibellenlawine. Het derde album Hellfire doet de naam eer aan met vurig experimentalisme en jazzfusion die regelmatig grenst aan het onbeluisterbare. Extremer dan met ‘Half Time’ (een halve minuut oorsmeer schrapende radio-static) en ‘The Race Is About To Begin’, een bombardement van nerveuze staccatomomenten en verraderlijke dramapop, werd nog nooit een popalbum in tweeën gesneden. Met cryptische, theatrale verwijzingen naar religieuze en historische motieven valt er ook uit de teksten van praatzanger Geordie Greep weinig chocola te maken. De muziek is op zijn minst Zappa-esk, met de toevoeging dat Frank Zappa op zijn ‘moeilijkst’ nog toegankelijker popmuziek maakte dan deze discipelen van de waanzinnige notenbrij. Live is Black Midi een zinsbegoochelende wervelstorm; Hellfire vangt vooral hun gekte.

Lees ook: ‘Alles mag bij de virtuoze en aanstekelijke krachtpatserij van de Britse band black midi’