Zelfs na veertig jaar solitair leven op Sable Island, ter hoogte van Novia Scotia nabij Canada, is Zoe Lucas nog verwonderd over de flora en fauna op het eiland. Ze kwam er voor het eerst in 1971 om er wilde paarden te bekijken. Daarna werkte ze als kok voor wetenschappers die er de grijzezeehondenpopulatie onderzochten. Sindsdien woont Lucas in haar eentje op het smalle, langgerekte eiland.
In de documentaire Geographies of Solitude horen we pas na tien minuten haar stem, en vijf minuten later krijgt de kijker wat meer context: op de geluidsband is een (autobiografische) lezing te horen die Lucas in 2015 gaf.
‘Impressies van een eiland’ zou een goede alternatieve titel zijn voor deze zintuiglijke documentaire. Filmmaker Jacquelyn Mills kijkt gefascineerd mee als Lucas over het eiland wandelt, waar ze allerlei monsters verzamelt, van paardenpoep tot microplastics. In spreadsheets houdt ze nauwgezet duizenden data bij. Ook kan ze onsentimenteel vertellen over de kringloop van het leven. Als Mills aangedaan is door de dood van een paard, legt Lucas uit dat het kadaver dient als voedselrijke bron voor veel andere dieren en planten.
Mills draaide haar film op 16mm en toont zich even gefascineerd door organische materie als Lucas. Zo legt ze bijvoorbeeld een rol film op het gras die ze laat belichten door de maan, om de rol celluloid vervolgens te ontwikkelen in zeewier. Het levert fraaie fragmenten op die niet zouden misstaan in een abstracte experimentele film.
Even boeiend is Mills’ gebruik van een speciaal ontwikkelde contactmicrofoon waarmee ze het geluid van dieren vastlegt. Deze geluiden, van onder andere mieren en slakken, dienen als basis voor de muziek. Dat is bijna jammer, want waarom niet alleen de dierengeluiden gebruiken?
In het laatste half uur wordt Geographies of Solitude zowaar conventioneel: Lucas legt uit wat de desastreuze gevolgen zijn van de plastic soep in oceanen – iets wat de meeste mensen al zullen weten.
