DeWolff kan zo komen opdraven op Woodstock

Er zijn drie zekerheden in het leven: de dood, belastingen en de garantie dat DeWolff de zoveelste soulvolle bluesrockplaat aflevert. Als drie Duracel-konijntjes in hippie-outfits blijft het Limburgs-Utrechtse trio boogiën tot het bittere eind, of beter: het heerlijke eind.

Het twaalfde album Love, Death & In Between klinkt als een mokergezellig en meerdaags feest in de studio, dwaar extra achtergrondzangeressen, percussionisten en bulderende blazers gospel de boel op stelten komen zetten. Voor de gebroeders Pablo (zang, gitaar) en Luka van de Poel (drums, zang) en Robin Piso (alles van ronkende orgels tot tingeltangelpiano’s) is het begrip speelplezier een uitgekauwd understatement: voor hen zijn decibellen namelijk noodzakelijke zuurstof.

Luister met welk gemak ze ‘Message For My Baby’ opkoken tot een stomende orgie van rockende gospelsoul, hoe ze in ‘Wontcha Wontcha’ moeiteloos het tempo omgooien en ondertussen Otis Redding, Al Green en Curtis Mayfield reanimeren terwijl Pablo’s Hendrix-vingers de gehele eregalerij der gitaarhelden citeren.

Het onbetwiste meesterstuk is ‘Rosita’ een swingend en meeslepend epos van maar liefst 16 minuut 30. Minuten waarin zo’n beetje de halve muziekgeschiedenis samenkomt en de band moeiteloos schakelt tussen genres, werelddelen, ritmes, emoties en intensiteit zónder dat het aandoet als gekunsteld college.

Puurder wordt het niet. En nee, vernieuwend is het van zijn lang zal z’n leven niet, maar dat was dan ook precies de bedoeling. Mocht het overmorgen plotseling 18 augustus 1969 zijn, dan was DeWolff headliner op Woodstock.