N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data96368964-731be2.jpg)
Hogelijk origineel was de mix van soul, punk en hiphop waarmee het Schotse trio Young Fathers tien jaar geleden debuteerde. In 2014 wonnen ze de prestigieuze Mercury Award met debuutalbum Dead. Op de podia verscheen een dynamisch om elkaar kronkelend drietal met Liberiaanse, Nigeriaanse en Schotse roots dat moeiteloos schakelt tussen geëngageerde raps en zoete closeharmonyzang. Het vierde album Heavy Heavy werd deels in de pandemietijd gemaakt en liet vijf jaar op zich wachten.
Veel van deze nummers zijn merkbaar ontstaan bij spontane improvisaties met een orgie van stemmen op jachtige, gesampelde beats. De onderliggende Caribische swing van ‘Rice’ en de boogie-groove van ‘I Saw’ openen een album dat bijna struikelt over zijn eigen veelzijdigheid. ‘Tell Somebody’ koppelt een kerkorgel aan bezwerende falsetzang en contrasteert in zijn berustende sfeer hevig met het agressieve ‘Shoot Me Down’ waarin de zanger luidkeels waarschuwt om bij hem uit de buurt te blijven. Het lijkt een scène uit een bodycam-opname van een politieagent die de aanhouding van een (zwarte) arrestant volledig uit de hand laat lopen.
‘Ululation’ benadrukt het Afrikaanse element in de muziek. In ‘Geronimo’ worstelt de zanger met zijn rol in de maatschappij: „Being a son, brother, uncle, father figure, I gotta survive and provide.” Young Fathers vertolken een levensgevoel dat vaak gehuld gaat in een poëtisch rookgordijn. Er zit veel soul in. Daarachter schuilt een hang naar protest en een hunkering naar een betere wereld, die er niet altijd even soepel uit komen.
