Inlineskater Lianne van Loon:‘De blijdschap van mijn concurrenten voor mijn zege kwam echt binnen’

‘Op mijn zesde stond ik voor het eerst op schaatsen, op de markt in Gouda. Het was te laat in het seizoen om nog in te stromen. Als alternatief ben ik toen gaan skeeleren op de wielerbaan. Later ben ik ook aan langebaanschaatsen gaan doen, maar inlineskaten vond ik leuker.

„Ik ben altijd een sterke sprinter geweest, ik houd erg van snelheid. Maar de laatste twee jaar ben ik mij steeds meer gaan toeleggen op de lange afstanden in het inlineskaten. Het gaat mij goed af, omdat ik geen quitter ben. En het mooie is dat mijn snelheid goed van pas komt bij de eindsprint. Dat bleek ook tijdens mijn gouden EK-rit in Italië.

„Ik hikte al een tijdje tegen het podium aan. Ik was een keer vierde op het EK en vier keer zesde. Het moest een keer lukken een medaille te winnen, maar dit EK lag dat niet voor de hand, omdat we maar met twee Nederlandse senioren aan de start verschenen, en met name de Franse en Italiaanse ploeg ijzersterk zijn.

„Maar ik voelde me goed tijdens de wedstrijd, waarin de Fransen en Italianen vooral met elkaar bezig waren. De Fransen maakten steeds meer tempo, ze vormden een sprinttreintje dat op kop kwam. Toen ik merkte dat ik op het laatste rechte eind nog fris was, maakte ik mij los van de groep.

„Hup, daar ging ik, drie Fransen voorbij. Sneller en sneller, ik kon bijna niet geloven dat er niemand met me mee kwam. Een paar meter voor de eindstreep keek ik opzij. Ik lag best een eind op kop. In mijn ooghoek zag ik onze juichende en springende bondscoach Valentina Berga-Belloni. Kort daarna riep de speaker: ‘Nederlanders kunnen niet alleen goed schaatsen, ze zijn nu ook een Europees kampioen inlineskaten rijker!’ Best tof.

„Mooi vond ik dat ik na mijn overwinning complimenten kreeg van mijn grootste concurrenten, vrouwen van wie ik lange tijd nét niet won. ‘Wow Lianne, jouw sprint, dat was echt ongelooflijk’, zei een van hen. De Franse vrouwen hadden op het EK alle lange afstanden gewonnen, behalve de laatste, de marathon. Hun oprechte blijdschap voor mij kwam echt binnen.

„Maar het meest ontroerd was ik toen ik mijn moeder in het publiek zag staan. Zij heeft mij jarenlang naar selectietrainingen gebracht. Vier of vijf keer in de week van Gouda naar Heerenveen, dat is geen klein offer. Zonder mijn moeder had ik deze titel nooit kunnen winnen. ‘Mam, het is ons gelukt’, zei ik toen ik haar over de boarding heen knuffelde. We moesten allebei huilen.

„Inlineskaten is geen olympische sport, maar we hebben sinds een tijd wel de A-status. Helaas hoort daar nog geen financiële vergoeding bij, maar ik heb een trouwe sponsor en vertrouw er op dat inlineskaters in de toekomst een toelage van NOC-NSF zullen krijgen. Het zou mooi zijn voor mij, maar ook mooi voor de sport. Door de Europese titel ben ik alleen maar gretiger geworden. Ik hoop deze sport nog heel lang te kunnen beoefenen.”