Crypto Boy is de derde speelfilm van regisseur-scenarist Shady El-Hamus. En zijn tweede voor Netflix, zijn broodheer sinds het prettig pierewaaiende De Libi in 2019, over drie lawaaiige vmbo-studenten die proberen een populaire Amsterdamse club binnen te komen. Forever Rich (2021) ging over de witte gangsterrapper Richie, een soort Lil’ Kleine, die jaagt op piepjonge overvallers die zijn dure horloge stalen en die vernedering op sociale media zetten. Een wilde film met een gewaagd onsympathiek personage over de stress en fragiliteit van succes gebaseerd op een fake imago, clicks en likes.
Opvolger Crypto Boy is een bekwaam uitgevoerd, maar conventioneel verhaal: denk Oliver Stones Wall Street. De jonge Amir valt voor de beloftes van snel cryptogeld-goeroe Roy: niet voor geld werken, laat het geld voor jou werken! Net als in Wall Street is er een oedipaal motief: Amir wil indruk maken op zijn Egyptische vader Omar, die koppig weigert iets te veranderen aan zijn zieltogende Mexicaanse restaurant („Het moet authentiek zijn”) en in zijn zoon een brokkenpiloot ziet. Zo verdwaalt maaltijdbezorger Amir in een wereld van champagnedouches, designer drugs en privéjets. Dat kan nooit goed aflopen, dat is helder. Maar misschien leidt het wel tot begrip tussen vader en zoon. Zo ging dat althans in Wall Street.
Een oedipaal dubbelmotief van ‘narcistisch rijkeluiszoontje’ Roy en diens vader komt niet echt uit de verf en Crypto Boy legt wat veel uit: de Hollandse ziekte. Zo komt vader Omar pas tot zelfinzicht door een uitgebreid therapeutisch gesprek aan de bar. Toch is deze film lang niet slecht: El-Hamus weet de vaart erin te houden en zijn familieclan kan acteren: broer Shahine als Amir, vader Sabri Saad met opnieuw een gemankeerd, maar innemend vaderfiguur. Maar erg authentiek of doorvoeld is deze moraalvertelling over de droom van groot geld, crypto en koning Toto niet.
