In de jaren tien wilde elke Hollywoodstudio een eigen ‘cinematic universe’: een zich eindeloos uitbreidende wereld van speelfilms, series en games. Redelijk succesvol is tot dusver het ‘Monsterverse’, waar het radioactieve megareptiel Godzilla ravot met Japanse giganten en met reuzenaap King Kong, hier een wandelend flatgebouw van zo’n veertig meter.
Godzilla x Kong: The New Empire is de derde ronde in hun strijd sinds twee Japanse kerels in rubber pakken in 1962 koddig worstelden op een maquette van de berg Fuji. King Kong kan inmiddels praten, zo bleek in het vorige deel Godzilla vs. Kong (2021), waar de van Skull Island ontvoerde reuzenaap ‘home’ gromt tegen zijn vriendinnetje Jia (Kaylee Hottle). Zij is een kind: hoewel Kong ooit stond voor gefrustreerde mannelijke seksualiteit, benadrukt men nu liever zijn vaderlijke kant.
In het vorige deel bleek de aarde hol en vond Kong in deze prehistorische wonderwereld à la Jules Verne een antieke troon en strijdbijl. Hij woont sindsdien ondergronds, maar knokken met Godzilla blijft een passie. Ook ditmaal rollebolt het duo complete wereldsteden in puin – Rome, Rio en Caïro. Maar uiteindelijk slaan ze opnieuw de klauwen ineen tegen een grotere dreiging.
Godzilla ruikt onraad als hij in het Colosseum uit een dutje ontwaakt en sloopt een kerncentrale om zich op te laden, daarbij vruchteloos beschoten door de Franse luchtmacht. Alsof mensen iets tegen hem kunnen uitrichten; hun bijdrage bestaat eens te meer uit vluchten, gillen, zaken uitleggen en met open mond omhoog kijken. Gezien de schaal der verwoestingen kost elke Monsterverse-film vijf tot tien miljoen mensenlevens, en deze is geen uitzondering. Maar dat is een statistiek, van meer belang is het kluitje helden dat Kongs entourage vormt. Vooral als ‘comic relief’: een malle dierenarts in Hawaii-shirt, een wappie, een mama-wetenschapper met pittig kort kapsel en haar pleegdochter Jia, tevens Kongs favoriet.
Niet dat zij er werkelijk toe doen: het draait om Godzilla en Kong. De laatste gaat – nadat mensen een rotte tand hebben getrokken met een helikopter – onderaards op zoek naar andere reuzenapen. Zijn volk leeft onder de knoet van een gemene slingeraap gewapend met een zweep en een ijs spuwende triceratops, zo blijkt.
Als dreiging imponeert dat duo niet, toch roept Kong de nu opgeladen Godzilla en de machtige reuzenmot Mothra te hulp. Want ja, iedereen doet gewoon maar wat, dingen gebeuren zonder veel narratief cement tussen de actieblokken. Zo bevriest King Kongs hand, maar toveren de mensen dan zomaar een ijzeren vuistprothese met antivries te voorschijn die ergens rondslingert. Van ‘Project Powerhouse’ of zo. Gaaf: een ijzeren vuist!
Misschien doet zo’n malle deus ex machina er niet toe, draait het fans louter om denderende actie en overrompelende beelden. Maar hoe de woeste, maar goedaardige Kong ook zijn best doet, deze film mist emotionele impact, logica, originaliteit, spanning en humor. Waarom zo’n flutscript bij zo’n dure film? Omdat de makers noch hun ‘franchise’, noch hun publiek serieus nemen. Dat je reuzenmonsters best kunt combineren met drama en menselijke maat bewees onlangs het Japanse Godzilla Minus One.
