Frits

Waar we staan werd maandagavond mooi gemarkeerd door eeuwig journalist Frits Barend die bij Op1 mocht aanzitten om mee te wauwelen over de affaire Marc Overmars. Aan de samenstelling van de tafel zag je de rotdag die de redactie die dag met elkaar moet hebben gehad. Het moest ‘er’ natuurlijk over gaan, maar de gedroomde gasten hadden er stuk voor stuk geen zin in.

En dus zaten ze met Frits.

Frits Barend over dickpics, ja dan wordt er wel een piketpaaltje in het collectieve geheugen geslagen. Als we dan toch vallen, dan maar met wat extra slagroom op de taart.

Toen hij de beurt kreeg, proefde hij het woord voorin de mond, achteloos nadrukkelijk, zoals hij vroeger deed met borrelnootjes.

Hij spuugde het langzaam uit.

„Dickpic.”

Kijk, daar lag het woord op tafel. We keken er vanaf de bank nog wat onwennig naar, maar een halve dag en honderden verhalen over dickpics verder vind ik het net als iedereen inmiddels een normaal gespreksonderwerp.

Ik heb in het dorp met de vrouw van de bakker heel luchtig gesproken over dickpics. Bij het afrekenen van tien witte kadetjes ging het er even over. Het kwam er bij ons alle twee heel naturel uit, alsof we het over stormschade hadden. Ze had nog nooit een dickpic ontvangen en ik had er nog nooit een verstuurd. Even voelde ik verbondenheid, twee mensen met schone handen in een verder vieze wereld, want reken maar dat er ook in Wormer genoeg dickpics over en weer zijn gevlogen.

„Je moest eens weten”, zei ze dreigend.

Ik kon de onderzoeksredactie van NRC met een gerust hart naar hier halen, ze genieten enige faam na de onthulling dat we in Wormer het putje van het internet faciliteren. Maar dat woof ik weg. Ze trokken in relatief korte tijd al een kunstenaar, een hoogleraar en de technisch directeur van de grootste voetbalclub van het land hardhandig van hun sokkels.

„Dus die mensen zullen onderhand wel moe zijn”, zei ik.

En bovendien: grensoverschrijdend gedrag is overal, dus waarom zouden ze naar Wormer komen?

„Als het overal is, kunnen ze inderdaad ook op de redactie blijven”, zei ze, „want dan is het daar ook.”

Maar goed, zij was bakkersvrouw, voor gesprekken over snijden in eigen vlees moest ik maar naar de slager. We sloten af met de dooddoener dat vroeger alles beter was omdat we toen nog niet wilden zien hoe verrot de wereld is.

Vroeger, wanneer was dat eigenlijk? Toen we nog gewoon net deden alsof we geloofden dat Frits Barend de beste vriend van wijlen Andre Hazes was.