Fietsendrager achterop en dan ‘lekker de kop leegmaken’

In tv-commercials zie je tevreden, goed geconserveerde middelbare echtparen op elektrische fietsen een steevast zonnige dag uit beleven. De fietsen bestaan, ze heten Stella en Amslod, de mensen in die staat natuurlijk niet. In werkelijkheid zijn ze dertig jaar ouder. De mannen zitten, grijswit uitgeslagen, met versteende, ingeklonken bovenlijven in het zadel; alleen onder de gordel stuiptrekt enig leven. De vrouwen dragen op mooie dagen fleurige blouses zonder mouwen, ontworpen op een glansrol voor het naakte, medium rare gebakken vlees.

Ze fietsen in de natuur, die ze abusievelijk vrije natuur noemen. Niets is minder vrij dan een met ANWB-paddestoelen minutieus bewegwijzerd fietspadenreservaat voor senioren. Na afloop gebruiken ze koffie met gebak, ze zeggen gebak, op het terras van een uitspanning. Thuis zeggen ze dat ze hebben genoten, bijgetankt of, ergste gemeenplaats van allemaal, lekker de kop hebben leeggemaakt.

Zekerheid

Terwijl ik tijdens mijn Drentse ochtendwandelingen over auto’s somberde, kwam ik de pensionado’s van mei tot oktober dagelijks tegen. Eerst met kaarten, vervolgens met een smartphone op het stuur. Toch zag je ze op kruispunten massaal beraadslagen over de juiste afslag. Later begreep ik het. Ze waren niet verdwaald, ze controleerden of TomTom hen niet bedrogen had, in de vage hoop per ommegaande Kassa, Radar of de ombudsvrouw van Omroep Max te kunnen bellen voor een klacht. De generaties die mijn pad kruisten hadden in het leven maar één doel; zekerheid. Een goed pensioen, een pak verzekeringen, appel voor de dorst. Zag ik Huize Avondrood daar giechelend de weg versperren, dan voelde ik het woord genieten als een denkbeeldige vampier in mijn nek bijten. Dat lachen om niks, die uitgetelde, voorgeprogrammeerde vrolijkheid; het voorportaal van de dood. Jij schurk, dacht ik. God weet hoe hard die mensen hebben gebuffeld voor hun Stella’s, en wat het ze heeft gekost om hier te komen. Met de auto, en de fietsen op de eigenhandig gemonteerde fietsendragers. De Brink in Norg stond vol hoogzittende fietstransporters die ik in deze krant chronisch belaster met mijn suv-haat.

Totale hysterie

Daar zit klein trauma achter. Ik heb ook zo’n rek, en de juiste trekhaak voor het transport van twee fietsen. Jaren stond het monstrum in de schuur. De angst was te groot. Het is een onhandelbaar geval vol enge buizen. Bij mij lazert een fiets er op de snelweg af. Ik ben een amateurman. Echte kerels klussen in huis, hebben een Workmate, rijden actieve suv’s en installeren fluitend fietsendragers met de gereedschapskist in de aanslag. Die heb ik ook. Ik probeer er eens in de tien jaar een schroevendraaier in te vinden. De vastberadenheid houdt drie seconden stand. Volgen, respectievelijk, een mannelijke vloek en totale hysterie.

Maar nu ik op de fiets het land door moet heb ik geen keus meer. Aan de bak.

Ik download het montageschema voor de Twinny Load e-Wing. Eerst lijkt het mee te vallen, dan struikelt het geluk over twee kleinigheden, waarvan er één escaleert. In de holte voor de trekhaak zit een kruiskopschroef. Die moet eruit om er een ringetje achter te plaatsen, waardoor de kruiskop net iets verder uitsteekt om het fietsenrek meer grip te geven op de aan de bovenzijde afgevlakte trekhaakkogel. Daarna vergrendel je de fietsdrager met een afsluitbare hefboom. Het ringetje ontbreekt, de sleutel vind ik. Of liever: ik tref twee identieke sleutels met de juiste codes, waarvan er één is afgebroken. Een donkerbruin vermoeden rijst en inderdaad, de baard van de gesneefde sleutel is opgevreten door het slot, de toegang voor sleutel twee belemmerend. Een echte man pakt door, ik ga hysterisch jammeren over het mensenrecht op kundig personeel. Daarna bel ik Twinny Load, waar een vriendelijke mijnheer me uitlegt dat dat slot zo vervangen is. Dat zit met popnagels vast, even uitboren en…. HO!, zeg ik. Gelukkig zit de firma om de hoek en is er een monteur die losers uit de brand helpt.

Toch weer een week van mijn leven. Maar dan hoor ik eindelijk bij de club van middelbare recreanten. Ik zet de Zwaluw op de rail en snoer hem vast volgens de voorschriften. Een halfuur later ben ik terug in Norg. Ik tel tien fietsendragers. Niemand kijkt. Ik ben een van de hunnen. Mooi zo, want ik ga infiltreren. Hashtag: #jointhetribe. Het roedelgevoel, dat is Nederland. Even de kop leegmaken, na afloop koffie met gebak. „Genoten.”