‘Empire of Light’ brengt ode aan de bioscoop als plek om te ontsnappen aan de realiteit

Recensie Film

Romantisch drama Sam Mendes maakt met ‘Empire of Light’ een bescheiden, ontroerende film over mensen voor wie de pieken en dalen van hun leven verweven zijn met een prachtige art-decobioscoop in het Britse Margate.
Een still uit ‘Empire of Light’, aan de rechterkant zie je de neonlichten van The Empire, de art-decobioscoop uit de film.
Een still uit ‘Empire of Light’, aan de rechterkant zie je de neonlichten van The Empire, de art-decobioscoop uit de film.

Momenteel lijkt de ene na de andere ode aan de filmkunst uit te komen. Van het bombastische Babylon over Hollywood in de jaren twintig tot The Fabelmans, waarin Steven Spielberg terugblikt op zijn coming-of-age. Sam Mendes (American Beauty) voegt met Empire of Light een bescheiden, ontroerende film toe die niet gaat over mensen die voor of achter een camera willen belanden, maar voor wie pieken en dalen losjes verweven zijn met een prachtige art-decobioscoop. Hilary (Olivia Colman) is de manager van de bioscoop in het Britse Margate. Ze is het type dat droog meldt dat ze ooit een lijk opruimde: „een hartaanval tijdens Smokey and The Bandit”. Haar band met de andere medewerkers is warm, maar haar dagelijks leven vlak. Dat komt niet alleen door de lithium die ze neemt maar ook door haar plichtmatige seks met haar baas Ellis (Colin Firth) en haar eenzaamheid. Haar gevoelloosheid klaart op als de charmante Stephen (Micheal Ward) in de bioscoop komt werken.

Mendes suggereert dat de twee tot elkaar aangetrokken worden door een gevoel van verwantschap. Beiden zijn buitenbeentjes: zij als psychiatrisch patiënt, hij als zwarte man in het VK in de jaren tachtig. Het toenemende racisme ging tot dan toe voorbij aan de (witte) bioscoopmedewerkers, maar wordt steeds voelbaarder. Je kunt de wenkbrauwen fronsen bij de ‘parallellen’ tussen ‘outcasts’ Hilary en Stephen. Vooral omdat Colmans personage beter is uitgewerkt dan dat van Ward. Hierdoor voelen Stephen en zijn rauwe problemen soms als een plotmotor voor Hilary’s leven en verlangen om te voelen. Ook vraagt Mendes behoorlijk wat suspension of disbelief, zo zou de plichtmatige Hilary nooit stiekem de zaal insluipen om een film te zien.

Lees ook: Deze reportage in cultuurhotspot Margate

Maar het mooie aan Empire of Light is ook dat het telkens een net iets andere kant opgaat dan je verwacht. En daardoor verrast en raakt. De film is het beste als je hem onvoorbereid kijkt en je laat meenemen door het vakkundige acteerwerk en de sfeervolle beelden. Empire of Light is geen opzichtige ode aan cinema, maar toont wat films en bioscopen voor de meeste mensen zijn. Een plek waar je even kunt ontsnappen aan de realiteit en onverwachte ontmoetingen plaatsvinden.

FilmIn deze gids vind je de beste films die momenteel in de bioscoop draaien

Lees verder…….