Aan het begin van Love Lies Bleeding maak je je op voor een ‘zware-maar-belangrijke’ zit. Lou (Kristen Stewart) is een depressieve sportschooleigenaar in New Mexico. Ze wil weg, maar haar zusje wordt wekelijks in elkaar geslagen door haar echtgenoot. Ze kan haar toch niet alleen laten? Dan stapt bodybuilder Jacky haar sportschool binnen: permanentje, een lichaam als een anaconda in een huidskleurige panty. Zij is het bewijs dat je alles kan worden wat je wilt. Ook in New Mexico. En jazeker, er beginnen dingen te veranderen. Zelfs in de relatie van Lou met haar criminele, door insecten geobsedeerde vader.
Met een synopsis als de bovenstaande klinkt Love Lies Bleeding als een absurdistische variatie op een klassiek thema. En dat klopt deels. Maar de kijkervaring is heel anders. De film lijkt in het begin namelijk bloedserieus. Huiselijk geweld, depressie, een zweempje homofobie. En dat allemaal in een wereld vol gevaarlijke fallussen: Lou lurkt aan sigaretten, haar vader speelt met een dikke, kronkelende rups, Jacky kan niet stoppen met de dopingnaalden.
Dan begint het langzaam te veranderen. Die bulten op het gezicht van Lou’s zus worden wél erg groot. Haar vader lijkt wel heel érg van insecten te houden. En waarom horen we telkens dat sponzige, soppende geluid als Jacky haar spieren aanspant?
Lees ook het interview met Kristen Stewart en Rose Glass: ‘We zijn kleine, egoïstische genotszoekers’
Tegen het einde van de film zijn alle regels van dat bekende plot gebroken – sowieso alle wetten van de logica – en begeef je je in een idiosyncratisch, absurd, sexy queer-universum van regisseur Rose Glass.
Het is de grootste kracht van de film. Als kijker denk je naar een queer-film te kijken, zoals je die wel kent, over problemen van lesbiennes in een klein patriarchaal stadje. Maar als de plot steeds meer uit de hand loopt, word je gedwongen na te denken: Waarom ging je daarvan uit? Heb je de makers en hun thema niet onderschat? Heb je de film niet zelf direct in een hokje geplaatst?
Als je de film in je hoofd terugspoelt lijken de plotpunten en fallussymbolen met je te spotten. Denk aan de opening van de film. Lou maakt een extreem smerig toilet schoon. Het is plots alsof de film je uitdaagde: is dit wat je wilde zien?
Love Lies Bleeding begeleidt je zo langs de geschiedenis van de queer-film: van iets dat in de jaren negentig en nul serieus en somber moest zijn, naar iets wat leuk mag zijn, grenzen mag breken en een échte eigen stem heeft. En pas dan zie je waar de film écht over gaat. Over de illusie van ‘maakbaarheid’: Jackie poseert in de spiegel terwijl de Berlijnse muur valt op tv – ze doet alsof het gejuich voor haar is. Over dat afhankelijkheid misschien niet zo erg is als het je eigen keus is, bij iemand van wie je houdt. Over dat ‘smerig’ ‘lekker’ wordt in de liefde. En over het feit dat regisseur Rose Glass een megatalent is. Dat ze haar tenen kan dippen in de stijlen van David Lynch, David Cronenberg, en Quentin Tarantino, zonder haar eigenheid te verliezen.
