Ed Sheeran tussen uitbundige uitschieters en VVV-folders

De Britse zanger Ed Sheeran was de afgelopen periode zo geïnspireerd dat hij na het in mei verschenen album Subtract alweer een nieuw album af heeft, toepasselijk getiteld Autumn Variations. Sheeran bevindt zich in een overgangsfase. Ooit was hij een knul met bravoure die zijn jongemannengedachten uitte in spontane liedjes, zichzelf begeleidend op een harkend bespeelde gitaar of met slim opgebouwde composities (tijdens liveconcerten bouwt hij volledige instrumentaties op met een loopstation).

Inmiddels zoekt de 32-jarige Sheeran niet meer de snelle aandacht van het jonge publiek, lijkt het, maar ontwikkelt hij een meer introverte stijl. De nieuwe nummers zijn trager, de gitaar is eerder akoestisch dan elektrisch. De begeleiding, net als op het vorige album mede bedacht door producent Aaron Dessner (van The National), klinkt smaakvol en gevarieerd, met afwisseling tussen gesmeerde ritmes met volle klanken of een sober geluid.

Het resultaat zwalkt. Zo klinkt Sheerans zang soms lusteloos, alsof hij niet weet welke stemming hij zal aanboren, in bijvoorbeeld ‘Day I Was Born’ en ‘Punchline’, waarin melodieën zich traag ontvouwen.

De melodie van ‘England’ is voorspelbaar, en de tekst klinkt als een merkwaardige VVV-brochure: „I find this country of mine gets a bad reputation, of bein’ cold and grey/ But on the coast of the south to the east followed round, I find serenity I’ve never felt.”

Het vlammende ‘Plastic Bag’ en het gevoelvolle ‘When Will I Be Alright’ daarentegen zijn positieve veranderingen. De overgang van uitbundig naar intiem is nog niet voltooid.