Dit ontstijgt het niveau van menig mediterraan hapje

In 2019 kreeg Amsterdam een filiaal van het succesvolle NENI; het is de zoveelste zaak van deze Israëlische familie die ook in onder meer Berlijn, Hamburg, München en Wenen zit. De naam bestaat uit de voorletters van de vier zonen, hoe familiebedrijf wil je het hebben? Het restaurant in de oude Citroën-garage aan het Stadionplein (waar ooit Baut zat) ziet er best posh uit, het interieur is upper-design en het richt zich duidelijk op een welvarend publiek. Alles ademt luxe.

Niet lang na de opening kwam de pandemie, maar Neni hield de rug recht – en kon dat waarschijnlijk ook vanwege wat spek op de botten – en verzorgde afhaalboxen. Met zicht op de heropening van de horeca dimmen we nog één keer het licht, steken de kaarsen aan, pakken de tas met bakjes uit en zetten die kriskras op tafel. Zou dit de zogenaamde Balagan-style zijn, het oorspronkelijk Perzische woord voor chaotisch, ook de naam van dit menu? Hoe dan ook, de kwaliteit van Neni-gerechten blijkt ook zonder de glamour en luxe overeind te blijven.

De Oost-Mediterrane keuken waar ze hier goed in zijn, bestaat uit gerechten die zich wonderwel laten afhalen, ook beter dan bijvoorbeeld de meeste Franse of Italiaanse klassiekers. Exact op de afgesproken tijd komt de bestelling warm en goed verpakt uit de keuken.

Eenmaal thuis starten we met mooi brood uit eigen bakkerij: verse pita’s en plakken goed zuurdesembrood die we even opwarmen en vervolgens dopen in de labneh, frisse en buitengewoon romige yoghurtdip met wat za’atar, olijfolie, sumac en kleine olijven. Daarnaast draperen we wat fava op het bord: beetgare tuinbonen met fijngesneden druiven, romige geitenkaas, granaatappel en een frisse citrusdressing, allemaal vers en goed. De falafel heeft een korst en vulling van maïs en is van binnen gekruid met koriander, gember, chili, limoen en tahina (sesampasta), het is verrassend en uitdagend van smaak. Elk gerecht zit goed in elkaar en – nog belangrijker, maar niet vanzelfsprekend – elk gerecht heeft een eigen identiteit, een eigen smaak. Dat wordt nog duidelijker bij de gekarameliseerde, boterzachte aubergine met sesamzaad, gember, chili, vers korianderblad en bosui, waar gestoomde witte rijst bij komt. Het is hartig en ontstijgt het niveau van menig mediterraan hapje en dat zit ’m in de verfijning. Het snijwerk is precies, de kruiden brengen het gerecht in balans, het lijkt eenvoudig maar is in wezen een nauwkeurig bouwwerkje.

De Jerusalemplate is een groter gerecht waarvan je blijft dooreten: een shawarma van kippendij, mals en sappig vlees, met gestoofde paprika en ui in een romige saus met crème fraîche, wat humus, tahina en amba, een mango-limoensaus met specerijen. Eigenlijk verwachten we nu nog arancini van pompoen, dat staat op de pakbon en de bijbehorende romescosaus treffen we wel aan, maar de balletjes zijn gevlogen.

De finale is een forse punt cheesecake: gelaagd in opbouw, volvet met de welkome verfrissing van limoenzest en ja, heerlijk! Mochten onze goede voornemens zo halverwege januari al stand hebben gehouden, dan leggen we nu definitief het hoofd in de schoot. Wat rest is de vraag of dit afhaal-mezzediner voor twee bijna 70 euro waard is. We kennen de genoegens van mezze eten bij eenvoudige eetbars, foodtrucks of kraampjes en ja, dat is meestal lekker en zeker betaalbaar. Neni mikt op mensen die niet kijken op een dubbeltje meer of minder, mensen die vooral lekker lang willen tafelen in een ambiance van niveau.

Binnenkort hopen we die ervaring te krijgen. Met het ongeduld van een kleuter in de speeltuin hebben we gewacht tot de horeca weer open mocht, het was snakken naar een heus restaurantbezoek. Neni stroomt vol, de gasten kunnen – op gepaste afstand – het leven weer vieren.

Recensent en journalist Petra Possel test wekelijks een restaurant in en om Amsterdam.