De tweede gouden race van Irene Schouten is zo mogelijk nog indrukwekkender

ISU-voorzitter Jan Dijkema is nog een paar meter van het hoogste schavot op het middenterrein van de Ice Ribbon in Beijing verwijderd, maar Irene Schouten heeft haar armen al gestrekt en haar handen open. Hier met die panda. Voor de tweede keer in zes dagen mag ze hem in ontvangst nemen. Schouten is de koningin van de olympische lange schaatsafstanden.

Of het al went, dat winnen? Het was vooral dat ze die eerste gouden plak, zaterdag op de drie kilometer, zo graag wilde winnen. Daar stond de druk op. Daarom was ze, toen ze over de streep kwam, extatisch. Daarom stonden de tranen in haar ogen. Daarom viel ze in de armen van assistent-trainer Arjan Samplonius. Ze mocht zich voortaan olympisch kampioen noemen; daarmee was haar toernooi geslaagd.

Het volledige programma van de Olympische Winterspelen

Nu is het toernooi dubbel geslaagd. Met haar tweede gouden medaille schaart Schouten zich bij een klein groepje Nederlandse vrouwen die op de Winterspelen de vijf kilometer wonnen: Yvonne van Gennip (1988) en Esmee Visser (2018).

‘Aan de bak’

Haar race was donderdag misschien nog wel indrukwekkender dan die van afgelopen weekend. Het ijs was sowieso goed, al dan niet dankzij temperatuurmetingen van TeamNL. Al in de eerste ritten werden persoonlijke records gebroken, en in de twee races voor Schouten reden Martina Sablikova uit Tsjechie en Isabelle Weidemann uit Canada sneller dan zij was bij het olympisch kwalificatietoernooi in Heerenveen afgelopen december.

Vooral de 6.48,18 van Weidemann zette Schouten op scherp, zegt ze na afloop. Ze had van tevoren de Canadese al gevreesd, in haar ogen was zij de enige die het haar moeilijk kon maken. Ze zag de tijd en wist: ik moet aan de bak. Aan de start zakte Schouten in de houding met een gefocuste blik. Geen nerveuze zucht dit keer.

‘Uiteindelijk doe je het voor jezelf’, zegt Irene Schouten

Wat volgde was een demonstratie. Tien slagen op het rechte eind, zeven keer pootje over. En dat 25 keer. Ze kwam na een paar schommelende eerste rondes – Schoutens langzaamste rondetijd was 32,4 – in een cadans, een „flow” zoals Samplonius dat na afloop noemt. Hij zag haar steeds vloeiender, steeds beter gaan schaatsen, in opperste concentratie, geen greintje afleiding. Ze ging ook steeds sneller, elke ronde weer. Een raszuivere negatieve split, met een slotronde in 31,1, dankzij een eindsprint.

Schouten rijdt een olympisch record, een Nederlands record, een persoonlijk record: 6.43,51. Haar snelste vijf kilometer ooit op het belangrijkste moment. Met haar armen gespreid komt ze over de finish. De grijns is weer groot.

Even later komt ze op het middenterrein Yvonne van Gennip tegen, de enige Nederlandse schaatster die drie gouden medailles op een Spelen behaalde. In 1988 in Calgary won ze de 1.500, 3.000 en 5.000 meter. Schouten kwam op die eerste afstand niet in actie, maar heeft nog twee kansen, op de massastart en de ploegenachtervolging. Die laatste staat dinsdag op het programma. Ze maakt er met Van Gennip inmiddels grappen over, zegt Schouten. „Ik zei tegen Yvonne: nog een!”

Correctie 10 februari 2022: in een eerdere versie stond per abuis een verkeerde eindtijd van Irene Schouten: 6.34,51 in plaats van 6.43,51. Dit is aangepast.