De tovenaar weet het ook allemaal niet

Voor aanvang van The ozard of wiz maakt het schitterende decorontwerp van Calle de Hoog het hoofdthema van de voorstelling al kraakhelder. In een bochtig ophangsysteem prijken zeven sets van zeven kostuums, waaronder zeven performers op een rand van een spiegelvloer zitten. Wat volgt is een zoektocht naar identiteit, waarin de verschillende rollen door de hele cast worden aangegrepen om uiteindelijk tot hun ware ik te komen.

Regisseur René Geerlings liet zich voor zijn nieuwe voorstelling inspireren door het beroemde verhaal van de jonge Dorothy en haar hondje Toto, die door een orkaan terechtkomen in de magische wereld van Oz. De klassieke jeugdroman (en de nog beroemdere musical) gaat uit zichzelf al over zelfontdekking, en het queer perspectief dat Geerlings eroverheen legt werkt fantastisch: de vogelverschrikker zonder hersens worstelt met de vraag in welk hokje hij nou specifiek thuishoort, de leeuw zonder moed heeft moeite zich een houding te geven in sociaal contact en de tovenaar is een trans man die uiteindelijk moet toegeven dat hij de antwoorden ook allemaal niet heeft.

Lees ook het interview met René Geerlings: ‘The Ozard is een ode aan het onaangepaste’

De voorstelling houdt het midden tussen dans, musical, teksttoneel en mime: associatieve scènes worden afgewisseld met monologen waarin de worstelingen van de personages onder woorden worden gebracht. De opzwepende popsongs zijn van de hand van Reinier van Harten (aka REINDIER), die ze als een van de castleden ook zelf vertolkt. En de sterke, op vogue geïnspireerde choreografieën van Guilliano Pinas verlenen The ozard of wiz een voortdurende, bevrijdende energie.

De voorstelling blijft wel wat fragmentarisch – kijkers die niet bekend zijn met de inspiratiebron zullen moeilijk een verhaallijn uit het stuk kunnen destilleren. Maar de kracht van de individuele scènes maakt dat ruimschoots goed. Als analoog voor de tinnen man zonder hart speelt Laurien Riha iemand die door de rest van de cast steeds in een traditionele vrouwenrol wordt gedwongen: jurk aan, kussen met een man, baby in de armen geduwd – tot ze er genoeg van heeft en haar eigen pad kiest. En Danijel Petrovic steelt de show als venijnige vogue ‘House Parent’ die iedereen om zich heen met de grond gelijk maakt om zelf maar niet gekwetst te raken.

De enige misstap in de voorstelling is dat de rol van Toto door een bijzonder schattig hondje wordt gespeeld. Na de aanvankelijke ‘awwwww’-factor heeft het geen toegevoegde waarde meer, maar wordt het desondanks eindeloos door de dansers meegetorst. Het leidt onnodig af van de rijkdom en schoonheid die de rest van The ozard of wiz te bieden heeft.

Bekijk een overzicht van onze recensies over theater