De stem van Diana Ross klinkt op haar 79ste nog steeds verderlicht

Geen zangstem, geen ademtocht, geen stembuiging was ooit meer de personificatie van jong-zijn als die van Diana Ross. Geen zangeres zong zo soepel en onbekommerd als zij. Die stem was zo vederlicht dat hij buiten de intense klank van ‘soul’ viel, al werd haar muziek, en die van haar groep The Supremes, daar sinds de jaren zestig toe gerekend.

Die stem kwam tot bloei in de al even lichte liedjes die het Motown-label voor haar groep liet componeren. Hun muziek, haar dictie, hun danspassen en performance gaven een gevoel van euforie.

En zo voelt het nog altijd. Toen was ze begin twintig, nu is ze 79. Na vijftien jaar niet opgetreden te hebben, stond ze vorig jaar weer op het North Sea Jazz-festival en het Britse Glastonbury. In Amsterdam speelt ze nu in Ziggo Dome, in een zo goed als uitverkochte zaal, voor een feestelijk gekleed publiek van allerlei leeftijden.

Muzikale prestatie

Diana Ross en haar band gaven donderdagavond een stijlvol concert dat de valkuilen van de diva-op-leeftijd omzeilde: geen medleys van hits, behaagzuchtige setlist, of overdreven podiumpresentatie. De avond draaide om de muzikale prestatie, met zes muzikanten en een glansrol voor de blazers; en vier achtergrondzangers die dansen en vocaal ondersteunden.

Ik word over vijf maanden tachtig en ik heb nog steeds de moves!

Ze leek even te moeten acclimatiseren, maar gaandeweg werd de iets stramme presentatie gecompenseerd door een steeds bredere lach en uitvoerige liefdesbetuigingen aan de zaal. „Weten jullie dat ik over vijf maanden tachtig word?”, roept ze enthousiast. En, wijzend op haar voorzichtig draaiende heupen, „En ik heb nog steeds de moves!”

Uit de schatkist van The Supremes zou ze eindeloos kunnen putten, maar het concert was strikt verdeeld in segmenten: eerst Supremes-hits (waaronder ‘Reflections’, ‘Baby Love’, ‘My World Is Empty Without You’), dan haar latere solo-hits (‘Love Hangover’, ‘Upside Down’). Hier ontbrak iets van de oude lichtheid, de band speelde meer accenten met blazers en percussie dan de vroege liedjes nodig hebben.

Jaren 30-nachtclub

Er was een deel met covers van Billie Holiday (‘Don’t Explain’, ‘Fine and Mellow’) waarbij het podium was belicht als een nachtclub in de jaren dertig, en Ross kalm en bezwerend klonk. Daarna speelde ze nummers van haar meest recente album, Thank You (2021), over hoe zeer ze haar fans dankbaar is. Ze had het album tijdens de lockdown thuis opgenomen in de garage, vertelde ze.

Ze eindigde met een toepasselijk maar verrassend vals gezongen versie van Gloria Gaynors ‘I Will Survive’, in weer een nieuwe glitterjurk, en kon daarna bijna geen afscheid nemen van de zaal. Het publiek genoot, maar Diana Ross genoot het meest.