De Mercedes GLC is de Berliner Philharmoniker onder de suv’s

In Berlijn zag ik dat de Berliner Philharmoniker onder leiding van de vereerde Iván Fischer Mahlers Eerste symfonie uitvoerde. Nog maar achttien kaarten. Ik scheurde naar de Philharmonie, waar een alleraardigste loketmevrouw de beste plaatsen met me doornam. Ik bleek top te kunnen zitten voor drie tientjes minder dan ik in Amsterdam had moeten dokken voor een vergelijkbaar stoeltje bij het Koninklijk Concertgebouworkest. En dat voor een van ’s werelds toporkesten in een van ’s werelds mooiste zalen.

Mijn auto parkeerde ik op honderd meter van de hoofdingang. Tot mijn verbazing mocht ik er voor twaalf euro vier uur staan, na negen uur ’s avonds zelfs gratis. In de buurt viel ik een willekeurig restaurant binnen. Ik vroeg de ober of zijn kok me de Berliner Philharmoniker kon laten halen. Ik at voortreffelijk en alles kwam op tijd.

Het concert was verpletterend. Fischer is iemand die Mahler volledig demonteert, alle onderdelen reinigt en de enorme denkmachine puzzelstuk voor puzzelstuk weer in elkaar zet. Ik zag dat wonderbaarlijke orkest met ongeëvenaarde discipline materie in geest veranderen. De klinische reconstructie werd een wedergeboorte. De mevrouw naast me, die ik in de pauze Walter Benjamin had zien lezen, deelde na afloop zo uitbundig als deskundig in mijn zichtbare geluk. Ik hoorde me iets zeggen over volledig nieuwe hoorperspectieven, dingen die ik op het frontbalkon in Amsterdam te zelden tegen buren zeg omdat ik niet wil dat ze het in Keulen horen donderen.

Cadeau

Voor dit paradijselijk welopgevoede Duitsland teken ik en omdat geluk net als tegenspoed nooit alleen komt, kreeg ik het een week later nog een keer cadeau van de Mercedes GLC. Dat is een suv die middelgroot moest worden omdat Mercedes-Benz ook grotere en kleinere crossovers levert, maar die kunnen ze met een gerust hart skippen. Deze moet je hebben. In alles spiegelt hij op de juiste schaal de hoogstaande maatschappelijke orde die me Mahler en perfect getimede pasta bracht. Hij is de discrete gastheer die dienstvaardig met je meedenkt en via de achteras zelfs lichtjes met je meestuurt, waardoor de draaicirkel krimpt tot een voor zo’n kolos komisch geringe 10,9 meter.

Op wat kleinigheden na is alles goed aan hem. Het plastic van de middentunnel is voor een suv van tachtig ruggen iets te plastic. De draadloze oplader zit onder een luik achter de bekerhouders, waar je je telefoon onhandig tussendoor moet wurmen als er net een latte staat te dampen. Verder zitten de elektronische handrem en de lichtknop onderaan het dashboard links van het stuur net buiten handbereik, en hadden schakelflippers aan het stuur niet gehoeven. Verder alles kits.

Het lijkt vreemd, een viercilinder in 1.925 kilo auto, maar hoe suffig hij bij optrekken ook klinkt, hij staat zijn man. Het vermogen is met 204 pk niet excessief maar ruim voldoende. Van de aarzeling in de aandrijflijn, de lichte adempauze na het intrappen van het gaspedaal, zal de doorsnee suv-bestuurder weinig merken. Die is in gedachten ergens anders, als hij nog gedachten heeft. Bij kruissnelheden zwijgt de GLC als het graf. Een goede reden voor het aanvinken van het extra leverbare Burmester 3D Surround-geluidssysteem, waar ik veel genoegen aan beleefde. De investering van zo’n 1.200 euro verdien je terug bij de pomp, want voor zijn grootte is de GLC opvallend spaarzaam. Ik kwam tot 1 op 15, veel beter dan de fabrieksopgave. Mooi zo. Underpromise, overdeliver. Dat was bij Mercedes weleens anders, maar het heeft de weg terug naar de beschaving weer gevonden.

Aan de stoelen voel je dat ze zijn ontworpen voor jouw generatie en nog vergevorderder vervalverschijnselen. Ze omvatten je krachtig maar zorgzaam, als sportstoelen met een doctoraal bejaardenzorg. Alleen de lichtshow grenst aan pubertair. De ventilatieroosters zijn verlicht als het glas van een raamprostituee. De handgreep voor de deur en de knoppen voor de elektrische stoelverstelling zijn geplaatst op een met voze blauwe lichtlijnen omlijst paneel dat ’s avonds als een eiland in het duister van de deurpanelen zweeft. Boven de binnenspiegel zit nog zo’n eilandje met leeslampjes en knoppen voor het panoramadak. Getsie. Even wil je de verdiende lof voor Duitsland intrekken. Dan zie je de gelijkenis met Mahler. Daar wordt, als een Duits toporkest hem speelt, wat emo-kitsch leek toch een wonder. Dit is de Berliner Philharmoniker onder de suv’s, de goede geest in de materie. ENDE.