De ideale lente? Die klinkt bij Vivaldi steeds anders, van bleekgroen tot uitbundig

Zoveel violisten, zoveel Vivaldi’s. En hoe klinkt dan de ideale ‘Lente’ uit De Vier Jaargetijden? Zonnig, fleurig, of juist bleek grijsgroen? De waarheid is natuurlijk: steeds anders. Net als de echte lente.

De Chinees-Australische violist Christian Li (2007) ontving deze maand een Edison-nominatie voor zijn debuutalbum met De Vier Jaargetijden. Li is zo begaafd dat hij op zijn zesde, na één jaar les, al stukken speelde als Bachs Dubbelconcert: repertoire waar doorsnee-leerlingen na een jaar of zes aan toekomen (of nooit). Daarbij heeft Li zo’n blijmoedige uitstraling dat je direct snapt dat hij ook als reclamebrigadiertje voor Chinese peutermelk werd gerekruteerd.

In 2018 won Li de junior-finale van het Menuhin Concours met Vivaldi. De video werd inmiddels 2,5 miljoen keer gestreamd. Wat je ziet en hoort is onmiskenbaar een kind, maar je bespeurt ook de belofte die Li hier op zijn debuutalbum inlost: eigenheid, meeslepende muzikaliteit, een enorme fysieke souplesse.

Li speelt blootvoets, „omdat je anders stampvoeten zou horen”. Hij sleept het Melbourne Symphony Orchestra mee door de aanstekelijke vitaliteit van zijn spel. Hier geen authentieke Vivaldi, maar wel een die je de muziek heel lijfelijk doet beleven, die barokke herhalingsfiguren minutieus elk net anders kleurt, een ijzige kaalte weet op te roepen én dartele lentelammeren voor het geestesoor tovert.

De Franse sterviolist Renaud Capuçon schetst de seizoenen in lichtere, meer ingetogen kleuren. Fraai is de ritmische elasticiteit van het kamerorkest uit Lausanne dat Capuçon leidt. Maar komt het op vonkende virtuositeit aan, dan ‘wint’ de levenslust van Li. Bij Capuçon is het de combinatie van Vivaldi met concerten van Joseph Bologne, Chevalier de Saint-George (1745-1799) – beter bekend als ‘de zwarte Mozart’ – die de moeite loont: frisse, klassieke elegantie.

Barokvioliste Amandine Beyer is stralend middelpunt op het album Il Mondo al Rovescio, de wereld in omgekeerde richting. Niet alleen het exuberante Vioolconcert in F (RV 572) dat deze bijnaam kreeg, de hele Vivaldi-wereld sprankelt en vonkt op deze opname, zowel door Beyer als de andere solisten en het excellente barokorkest Gli Incogniti. Je ondergaat het album alsof je je verliest in een barokke bonbonnière: maat voor maat is spannend.