De begintonen klinken bekend: ‘This Land Is Your Land’ van folkzanger Woody Guthrie. Warme, lobbige noten van een tenorsaxofoon, tot de toon omslaat in klaaglijk en snerpend. De Amerikaanse droom vervormt tot harde Amerikaanse realiteit: ‘After Minneapolis’ is in zowel tekst als uiteindelijke stomende jazz een verwerking van de sociale en politieke onrust rond de dood van George Floyd.
Net als Guthrie deed in dat nummer trekt tenorsaxofonist Joshua Redman op Where Are We kriskras door Amerika. Van San Francisco naar Manhattan in New York, van Chicago tot Alabama. Redman haalde voor het eerst een vocalist bij zijn geroutineerde, zeg gerust allstar-band (pianist Aaron Parks, bassist Joe Sanders en drummer Brian Blade). De 29-jarige Gabrielle Cavassa kan het met haar wendbare, warme stem dragen. Al valt ook te merken hoe dienstbaar de band dan soms wordt.
Op Redmans zestiende plaat (zijn eerste voor jazzlabel Blue Note) valt steeds weer iets te ontdekken. Pop incorporeren in zijn jazz deed hij al vaker. Maar zijn aanpak draait nu om mash-ups, de versmelting van twee songs. Zo valt Thelonious Monks ‘San Francisco Holiday’ samen met ‘I left My Heart in San Francisco’ (als eerbetoon aan zanger Tony Bennett). En is ‘Chicago Blues’ een heel geslaagde versmelting van Count Basie’s ‘Goin’ to Chicago’ met ‘Chicago’ van indiemuzikant Sufjan Stevens. Fascinerend hoe Redman van beide stukken de melancholie gebruikt als bindmiddel.
Steeds weer geeft hij twee gezichtspunten: de zorgen om zijn land registrerend maar ook vanuit warmte en gevoel vol harmonie. De jazz gaat van aards tot abstract. Zeker ook zonder vocalen, zoals in ‘Baltimore’, waarin hij opstijgt in voorbeeldige frasen.
