De andere Overmars

Wie zou met Marc Overmars willen ruilen? Enkele dagen geleden waren dat er nog „talloos veel miljoenen”, om met W.F. Hermans te spreken. Nu is daar niemand meer van over. Iedereen zou zich kapot schamen als hij Overmars was.

Dat Overmars zei zich ook zelf kapot te schamen, is een nieuwe ontwikkeling in het #MeToo-tijdperk. Het is een vorm van schuld bekennen die beruchte voorgangers als Harvey Weinstein en Jeffrey Epstein geheel vreemd was, hoewel hun daden er nog veel meer om vroegen dan die van Overmars. Althans, als het grensoverschrijdend gedrag van Overmars beperkt blijft tot datgene wat tot dusver bekend is: schuine appjes naar vrouwelijk personeel, inclusief de dickpics.

Je zou het een nieuwe variant van het potloodventen kunnen noemen, dat verzenden van foto’s van het eigen geslacht. Hedendaags exhibitionisme. Ook nu maakt de venter zichzelf wijs dat vrouwen opgewonden raken van zijn penis, een vorm van zelfbedrog die in dienst staat van zijn eigen opwinding.

Het is ongepast gedrag, zeker voor een leider van een groot bedrijf als Ajax. De vrouwen die er het slachtoffer van werden, zullen er nog lang last van houden. Het ontslag van Overmars was dan ook onvermijdelijk, al schijnt hij daar zelf aanvankelijk anders over te hebben gedacht. Vroeger zou hij ermee zijn weggekomen, maar vroeger bestaat niet meer op het gebied van de seksuele mores. Daar zullen ook andere leidende figuren nog achter komen, mannen wier namen al langer meewarig worden rondgefluisterd.

Een naargeestig gevolg van affaires als die rond Overmars is het leedvermaak dat ze losmaken. Op Twitter is er veel van terug te vinden: gnuivende toespelingen, foto’s en filmpjes. Alle verdrongen jaloezie jegens zulke succesvolle mensen komt boven. Klein maakt zich groot als groot klein is gemaakt. Digitaal lynchen als modern tijdverdrijf. Het doet me denken aan de foto’s van uitgelaten mensen die na de Bevrijding de zogenaamde moffenhoeren stonden uit te jouwen terwijl die publiekelijk kaalgeschoren werden. Opeens was iedereen in het verzet geweest, behalve die vrouwen.

Overmars kapot, ha! Nu nog Edwin van der Sar, want die moet medeplichtig zijn. Kan héél Ajax niet weg?

Je hoort zulke opgetogen cynici niet over de gevolgen voor het gezin van Overmars. Over de kinderen die toch weer naar school moeten, nu niet meer met een naam waar ze trots op konden zijn, maar met een naam die voorgoed bezoedeld is. Overmars, ha!

En Overmars zelf? Hij heeft veel voor zijn land betekend. Als voetballer die 86 maal in Oranje speelde, en als directeur die Ajax opnieuw groot maakte – en daarmee heel Nederland een dienst bewees, want net als Johan Cruijff is Ajax ook internationaal weer een begrip dat met Nederland geassocieerd wordt.

Die verdiensten mogen Overmars niet afgenomen worden, nu het licht is gevallen op een duistere kant in zijn karakter waarvan, behalve insiders bij Ajax en de betrokken vrouwen, niemand iets heeft geweten.

De media spelen hun eigen, niet altijd onberispelijke, rol in zo’n affaire. Ze doen wat ze moeten doen – en soms iets meer, iets te veel, waardoor alles wordt opgerekt en uitvergroot, alsof een nieuwe Weinstein of Epstein is ontdekt. Dat is niet het geval. Het is een nieuwe Overmars – een andere Overmars.