Ondertussen kregen wij bezoek met kinderen. Iemand, het is nog onduidelijk wie, had ‘kaasfondue’ geroepen. Ik was wel akkoord gegaan. Ik houd van die sfeer, ‘de aardappeleters’ van Van Gogh. Behalve een vleesgebied – de lokale teams domineren de (internationale) barbecue-competities, zowel bij de dames als de heren – is Wormer ook een kaasgebied. Op de vrijdagse markt staan meerdere kaasboeren uit de regio.
Dus ik daar naartoe.
Ik liet voor tien kaaszegels kaas raspen, er werd bij gezegd dat het niet kon mislukken.
Het bezoek kwam.
Huiskamer vol kinderen, dus geen diepgaande gesprekken. Het eerste contact tussen kinderen gaat vaak stroef, maar nu bleef zelfs het slopen van elkaars speelgoed achterwege.
Na drie glazen witte wijn zei Eva Hoeke dat ze brood en groenten ging snijden. Ik ging de kaasfondue maken.
Het leuke aan kaasfondue is dat je vrij snel door hebt als het mislukt. Een deel van het bezoek wist het meteen toen ze even in de keuken kwam kijken. Ze had het wel vaker zien mislukken, maar nog nooit in twee pannen tegelijkertijd.
Het viel ook niet meer terug te draaien.
„Als kaas een pad inslaat draait het nooit om.”
De tafel werd gedekt.
„Niet erg”, werd er meteen gezegd toen we allemaal aan tafel zaten.
Ik was erin geslaagd om al het vocht uit de kaas te koken. Op tafel stonden twee pannetjes met klei. Het bezoek deed haar best om kaas op het stokbrood (en de stukjes bloemkool, wortel en bleekselderij) te krijgen. Dat kon als je met twee vorken tegelijkertijd werkte. De stukjes banaan haalde ik van tafel. Ze roemden de smaak van de kazen. Zij vonden dat het iedereen kon overkomen. Binnen de eigen groep was de kritiek harder.
„Hij kan totaal niet koken”, zei Lucie van Roosmalen (8) tegen de twee kinderen van het bezoek.
„Zij ook niet”, zei Leah van Roosmalen (6) over Eva Hoeke.
De hardste kritiek komt altijd uit de binnenste cirkel. In oorlogstijd ben je op jezelf aangewezen.
Ik koos voor de aanval.
Dat het wel eens leuk was om mislukt eten te serveren. Dat zo’n avond langer blijft hangen, dan een doorsnee etentje.
Droog stokbrood was ook best lekker.
Ajax verloor bij FC Utrecht, de oorlog ging ook gewoon door, maar wij vonden elkaar in gesprekken over kaas. Je kon het op veel manieren smelten, en op heel weinig manieren niet.
Ik had iets unieks op tafel gezet.
Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.
