Column | Keukentafel

Marcel van Roosmalen

Mirjam Bikker, het nieuwe gezicht van de ChristenUnie, zond een video het land in waarin ze aan de keukentafel een brief aan Nederland schrijft. Die brief begon zo: ‘Goedemorgen Nederland, misschien begin je de dag net als ik, aan een keukentafel als deze, hier praten we over wat ons bezighoudt.’ Praat voor jezelf, dacht ik, wij hebben ’s ochtends helemaal geen tijd om te praten. Het is proppen, haasten, corrigeren en vloeken omdat iedereen weer overal te laat dreigt te komen.

Wat verder opviel: het was een keurige keukentafel, er lag geen kruimeltje naast een van de vijf borden. De rest van de groep was schijnbaar al weg, naar werk of school. Het kan ook zijn dat er verder niemand is en dat Mirjam Bikker niet goed wijs is en de rest erbij verzint en voor de vorm vijf borden neerzet.

Ze had er zin in, maar toen ze de hele brief vol ellende had voorgelezen – vooral de zin ‘gokken en drugs zijn bijna normaal’ hakte erin – wist ik niet of ik er nog zin in had. Het was wel heel erg ChristenUnie, een partij vol goede bedoelingen die als het puntje bij paaltje komt niet zo barmhartig is als ze graag doet voorkomen. Haar antwoord op alles: ze wil met iedereen rond de keukentafel.

Het interview met Sven Kockelmann op Radio1 deed later op de dag ook niet veel goeds. Sven won met gemak. Om in de metafoor van de keuken te blijven: hij schilde de aardappel, legde de schillen op een oude krant, vouwde daar kalm een mooi pakketje van en daarna maakte het niemand iets uit of hij dat nou wel of niet in de groenbak gooide.

Waar Carola Schouten de wereldse kant van de ChristenUnie vertegenwoordigt, past Mirjam Bikker heel erg in de lijn die Gert-Jan Segers bewust of onbewust heeft ingezet. Ze zit niet voor niets achter een keukentafel en niet achter een bureau. Aan het eind van haar video knoopte ze een enorme witte shawl om haar nek om haar brief te posten. Als ik haar was had ik een jas aangetrokken, maar dat mocht waarschijnlijk niet van de partijstrategen. Die redeneren: in een jas lijk je ook bij slecht weer al snel te gewoon, veel gewoner dan in een zelfgehaakte shawl.

Leidinggeven aan een gezin waar niemand knoeit bij het ontbijt, een brief aan een heel land schrijven en geen jas aantrekken bij slecht weer: laten we aan de keukentafels bidden voor ChristenUnie.

Marcel van Roosmalen schrijft op deze plek een wisselcolumn met Ellen Deckwitz.

Lees verder…….