Column | Gaan digitale acteurs vervelen? Hoezo? Gaat Bach vervelen?

Harrison Ford is deze zomer 40 jaar jonger, in een nieuwe film. In een tintelend artikel stelde filmjournaliste Dana Linssen vast dat de digitale acteur geen toekomstmuziek is. Die bestaat als computerprogramma en is aan het werk. De dood is het einde niet meer, ook de ster die sterft kan blijven acteren: kom er maar in, Gina Lollobrigida. Leg de auteurs van zuinige necrologieën even uit wat seksistisch casten was (en nog altijd is) en laat zien wat je kon. Eh, kán. Wat een mogelijkheden! Mag ik in een splinternieuwe film Gérard Depardieu terug zoals hij was in Les Valseuses? En als we toch bezig zijn, mag ik ook iets nieuws met Diane Keaton op haar Annie Hall’s?

Of is dit doodeng? Niet omdat misbruik op de loer ligt (dat ligt altijd bij alles op de loer, daar kun je geen rekening mee houden), maar wat is film nog waard als alles bij elkaar ge-kunst- en vliegwerkt kan worden? Daarbij, is Harrison Ford Harrison Ford nog wel in zijn tientallen jaren jongere computerversie? Geen idee, maar ik weet wel dat vernieuwingen altijd vrees en bezwaren wakker maken. Uiteindelijk dragen ze alleen maar bij. Ik zie weinig kwaad in digitale afsplitsing, we hebben tenslotte de oerversie nog. En die kan er zelfs baat bij hebben. Denk aan Sophia Loren. Prachtige actrice, dat houdt niet op (zie La vita davanti a sé op Netflix). Indrukwekkende vrouw, dat ook. Maar geeft ze ergens acte de présence dan moet ze aanhoren dat ze „nog altijd mooi” is. Niet waar. Ze is geen 35, ze is van 1934 en zo oogt ze ook. Is dat erg? Natuurlijk niet. Wel erg is dat haar die sentimentele mummificatie te beurt valt.

Ik hoop en vertrouw erop dat Dana Linssen het goed ziet, want dan mogen filmsterren eindelijk ouder worden met hun eigen uiterlijk. En nee, ik ga hier niet uitleggen dat ‘oud’ niet ‘lelijk’ is en dat acteertalent niet wegsmelt met de jaren – zie Helen Mirren en Clint Eastwood en Charlotte Rampling enz. Die worden alleen maar spannender terwijl de jaren over hun gezichten waaien.

Intussen gaan hun elektronische schaduwen dan hun eigen weg. Die worden materiaal, zoals kleuren op het palet van de schilder, muzieknoten voor de componist. Gaan ze vervelen? Waarom? Gaat Bach vervelen? Tsjechov? Shakespeare? Alles hangt af van de manier waarop er met hen wordt omgesprongen.

Ik zie het ballet The Rite of Spring van choreografe Pina Bausch op Stravinsky’s Le Sacre du Printemps. Ik houd veel van dat ballet, ik ken het goed, ik zag het vaker. Deze keer danst het Senegalese gezelschap École des Sables het. En hoe. Het is hetzelfde en het is helemaal anders en ik ben uren na afloop nog opgetogen.

Stel me niet teleur, filmers, ik eis van jullie hetzelfde. Maak het mooiste van Harrison Ford en van al die andere grandioze sterren.