N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data91284512-5410a3.jpg)
Het klinkt zo simpel, maar is een kunst die maar weinigen echt beheersen: achteloze liedjes met quasi-nonchalante zanglijnen maken die ongemerkt voorbij lijken te kabbelen en toch blijven hangen. Grootmeesters als Pavement, Sebadoh en Guided by Voices blinken erin uit, maar Cees Paris kan het ook.
Na de lockdown reanimeerde hij indie-band Steve French (inclusief leden van Canshaker Pi en Personal Trainer, waarin Paris óók gitaar speelt) en schreef een vervolg op de uitstekende debuutplaat Lightning Tiger Running (2019). Afgezien van de onstuimige Strokes-gitaren in ‘Solid Days’ en ‘Rain over the Sea’ klinken de stukken op Dog kalmer dan zijn voorganger, maar dat geeft niets. Paris combineert pakkende oorwormen met bezwerend getokkel en wisselt zijn droogkloterige gemijmer (‘Waar denken honden aan als ze in een auto zitten?’) soms af met een perfect getimede, wankele kopstem waarin de oprechtheid het wint van zuiverheid. Het lijkt terloops voorbij te glijden, maar blijft onherroepelijk in je hoofd zitten.
