Column | Gratis warmte

Gisteravond pufte een vriendin bij me uit. Ze had die middag haar dochter verhuisd. De achttienjarige had ondanks de enorme woning- en kamernood een plekje in een studentenhuis weten te bemachtigen. Nu wil het toeval dat mijn vriendin uit een gezin met elf (!!!) kinderen komt en dat door een speling van het lot zij de enige is met nageslacht. Alle broers en zussen stonden erop hun nichtje te helpen met klussen, sjouwen en schilderen.

„We pasten niet eens met zijn allen in dat kamertje”, grinnikte mijn vriendin. „Dus mijn oudste broer begon de gemeenschappelijke kamer van nieuwe bedrading te voorzien, mijn tweelingzusjes deden de afwas, mijn broertje schilderde de gang, mijn vader mestte de berging uit en mijn moeder lapte ook maar meteen de ramen van de huisgenoten. De rest ging op en neer naar het tuincentrum waardoor het balkon nu een soort Hof van Eden is.”

„Wat vond je dochter ervan? Kon die een beetje leven met al die bemoeienis?”

„Ze vond het hilarisch. Je herkent dat hele pand niet meer terug joh, zelfs de kelder is gestofzuigd.”

Ik liep de keuken in om aardbeien te pakken. Het was een bakje waar voorheen 500 gram in ging, maar dat toen ik hem kocht slechts voor de helft was gevuld. Op het etiket stond weliswaar keurig dat er tegenwoordig 250 gram in zat, maar toch voelde het een beetje als bedrog.

‘Dapper van haar om nu het huis uit te gaan”, zei ik toen ik terugkwam, „met al die inflatie.” „Ze is er klaar voor en ze leent maximaal bij. Volgens haar kan ze dat later probleemloos aflossen want ze gaat toch rechten studeren.” „Dat ze in dit soort tijden nog gelooft in de rechtsstaat.”

Het was eruit voor ik er erg in had. Mijn vriendin keek zo gekwetst dat ik toen pas besefte dat zij zich ook zorgen maakte over de toekomst, en zichzelf gerust had gesteld met de gedachte dat de advocatuur haar dochter straks nog enige bestaanszekerheid zou bieden. Ik zei maar even niets meer. Een deel van mijn vrienden heeft kinderen die inmiddels weer thuis wonen. Twintigers en dertigers. Enkelen studeren nog, de meerderheid werkt, allen komen nu al niet meer rond.

„Misschien dat het onverwachts toch vrede wordt in Oekraïne en de energiecrisis dan weer verdwijnt?” probeerde ik tegen beter weten in.

„Laten we het maar even niet over de energiecrisis hebben”, zei mijn vriendin, „laten we even asjeblieft niet verder kijken dan deze dag.”

Stil baadden we in de septemberzon. Gratis warmte, misschien wel de laatste van het jaar, drong diep tot onze botten door.