Column | Gewoon Davos

Vanuit een Zwitsers taxibusje dat hem vanaf het vliegveld in Zürich naar Davos bracht, stelde een zoals altijd frisse premier Mark Rutte het land gerust. Hij lichtte toe waarom hij zich op weg naar het World Economic Forum (WEF) liet filmen voor de socials. „Want er was weer best wat over te doen de laatste dagen.”

Hij werd vanuit de losse pols gefilmd door iemand met weinig oog voor esthetiek schuin achter hem, het zou zomaar zijn adjudant Wopke Hoekstra kunnen zijn. De premier maakte een casual indruk, hij straalde in alles uit dat zo’n bezoek aan het WEF voor hem business as usual is.

Dat hele forum was nu echt zo’n bijeenkomst waarvan je nut en noodzaak makkelijk in een paar bijzinnen kunt uitleggen aan een geïnteresseerde medepassagier en het thuisfront. Niets bijzonders, geen gekkigheid, gesneden koek voor een staatsman die nog geen 24 uur eerder van de Amerikaanse president Joe Biden mocht doen alsof hij de telefoon opnam achter diens beroemde bureau in de Oval Office in het Witte Huis!

Een vader die zijn kroost geruststellend toespreekt. ‘Papa gaat heel veel praten. Niets geks. Zo weer thuis.’

We moesten vooral onthouden: niets spannends, geen besluiten, maar wel heel nuttig.

‘Maar wel heel nuttig’, een normaal mens zou juist daar heel argwanend van worden. Nou, hij was in Davos beslist niet de ster van het bal. Die bijgedachte ontkrachtte hij door op te sommen op welke muurbloempjes hij zich aan de rand van de dansvloer ging storten.

„Premier Tunesië.”

„President Irak over migratie.”

„President Moldavië over de situatie in de regio daar.”

„Total en Vattenfall over de energietransitie.”

„Intel en Qualcomm over chips en de toekomst van semicon.”

„En verder zijn er heel veel journalisten en wetenschappers.”

Niets om jaloers op te zijn.

Integendeel. Je zou je hond nog niet naar Davos willen trappen.

Rutte: „Kortom: je doet er gewoon veel ideeën op en er worden geen besluiten genomen.”

Waarom dan toch gegaan? We moesten het maar zo zien: „Zou je dit apart moeten doen, dan praat je over letterlijk tientallen reizen naar al deze mensen toe. Of zij naar mij. Of naar ons. Dit is dus gewoon veel praktischer.”

‘En letterlijk beter voor het milieu’ dacht ik er later, geheel zelfstandig, achteraan.