Column | Geen woorden maar teiltjes

Voor wie afgelopen week de perikelen rond het mannenvoetbal volgde, waren de teiltjes niet aan te slepen. Aanvoerders wrongen zich in woordbochten om niet te hoeven opkomen voor mensen die afwijken van de heteronorm. Woorden werden tot rookgordijnen gestookt: ‘respect voor iedereen’, ‘normen en waarden’, ‘iedereen mag er zijn’. Een talkshowgast probeerde rond te breien dat het best zwaar is voor een aanvoerder om niet op te komen voor mensen die gediscrimineerd worden. Het medialandschap stroomde vol mannen die met grote woorden piepkleine karakters afschermden. De Taalstaat gaf de titel ‘Meest nietszeggende quote van de week’ aan: „Hij zegt ook dat hij er respect en begrip voor heeft, dan vind ik dat je ook respect voor hem moet hebben.” Het woord respect lag toen al aan de beademing.

De KNVB prakte in een verklaring dat de One Love-campagne ‘onverminderd doorgaat’. Wel is het banddragen in november vanwege de ophef gecanceld. Het woord onverminderd ligt bloedend in een greppel.

Zaterdag kon je het bange draaien bij het mannenvoetbal buitensluiten met de loting voor het WK vrouwen 2023. Vrouwenvoetbal is voetbal met ruggengraat en ballen. Niemand hoeft daar in de kast, homofobie is een fossiel en, zoals de voor de Verenigde Staten aanwezige voormalig voetballer Alexi Lalas zei: „Je kunt trots op de speelsters zijn, binnen en buiten het veld.”

Jacinda Ardern, premier van gastland Nieuw-Zeeland, hield een toespraak. Ardern groeide op als mormoonse, maar keerde zich van het geloof af. Aan de NZ Herald vertelde ze dat ze gay vrienden had en tevens regelmatig naar de kerk ging. Steeds dacht ze: dit is inconsistent. Of ik verraad mijn kerk, of ik verraad mijn vrienden. „Hoe kon ik een religie volgen die geen rekening met hen hield?” Ze kreeg geen vrede met wat zij als discriminatie zag binnen een geloof dat tolerantie predikte.

In haar toespraak zei ze dat Nieuw-Zeeland niet de beste van de wereld wilde zijn, maar de beste voor de wereld. Dat woordenspel kende ik niet. Niet de beste van het veld, maar de beste voor. Prachtig. Niet de ogen zijn de spiegel van de ziel, maar de woorden die je kiest om je gedachten in te tonen. Bij vrouwenvoetbal leek taal veilig. Tot FIFA-baas Gianni Infantino het podium opkwam. Uit zijn toespraak walmde de zin: „Voetbal is vreugde en de FIFA is al meer dan honderd jaar officieel brenger van vreugde…” . Iedereen kon weer naar zijn teiltje grijpen.

Zaterdagavond in Nederland kwam een bandweigeraar met nieuwe woorden. Hij had zijn imam gesproken en wilde loyaal zijn aan zijn geloof. Hij wilde geen uithangbord voor ‘die beweging’ zijn. Als hij die band droeg op coming-outdag, werd hij dat wel. Was de KNVB maar half zo loyaal aan haar principes als de gemiddelde religiegeleide homofoob. Of als Jacinda Ardern.

Intussen zitten de gay vrienden, neefjes en supporters van de bandweigeraars nog dieper in de kast. In het donker kijken ze op hun telefoons naar steeds dezelfde fragmenten: ‘iedereen mag er zijn’, ‘de imam zei dat het goed was’, ‘we gaan onverminderd door’.