Column | Boerenknoet

De dementie van mijn moeder vertoont een identieke curve als de opkomst van de BoerBurgerBeweging (BBB). Het wordt steeds meer, steeds erger. Ze was al ziek toen het begon, ze had Henk Bleker van het CDA tenslotte ook al eens met zoveel woorden woest aantrekkelijk gevonden, maar ze zal het verschijnsel Caroline vanuit de schemer heus wel hebben meegekregen, want die vrouw heeft sinds oktober 2019 in alle televisieprogramma’s gezeten van de zenders waar het verplegend personeel mijn moeder en haar lotgenoten ’s morgens alleen of in groepsverband voor zet. Er is geen bak- of braadprogramma, geen logeerpartij en al helemaal geen praatprogramma gepasseerd waarin de voorvrouw van BBB niet zat. De aangekondigde overkill is ook uitgebleven, de mensen willen juist meer van de hartverwarmende, authentieke lompheid, die voor ‘eerlijk’ wordt gehouden. Ze kwam voor een stuk van de taart naar Den Haag, maar trekt inmiddels met twee handen aan het bakblik.

En mijn moeder ondertussen maar aftakelen.

Zondag stond de BBB in de laatste peiling op 18 zetels, oké wel volgens Maurice de Hond, maar toch een nieuw hoogtepunt. Tegelijkertijd zijn de berichten over mijn moeder steeds zorgelijker. Ze ‘doet’ het, vertelde mijn broer, nu ook in het midden van haar kamer. Daarom brengen ‘ze’ haar ook overdag wel eens in een roesje, omdat er te weinig personeel is om adequaat te kunnen handelen, of om haar een luier om te doen of te verwisselen. Ja, wordt er dan gezegd, als je dat niet wilt, dan kun je natuurlijk zelf ook vaker op bezoek gaan. Dan kun je het zelf monitoren.

Maar ja, zeg ik dan op mijn beurt, we werken, hebben kinderen en wonen op 200 kilometer afstand. De treinen rijden in de weekenden ook al steeds vaker niet vanwege personeelsgebrek en het rijbewijs halen duurt ook steeds langer vanwege de nog steeds aanzwellende wachtlijsten bij het CBR. Bovendien, ze wil niet door vreemden geholpen worden. En we zijn helaas wel vreemden. Wanhopige vreemden.

Zelfde vraag als bij de politieke peilingen: kan het nog erger? Antwoord: natuurlijk kan het nog erger. Het kan nog veel erger. Alles kan altijd erger en erge dingen duren altijd langer dan gehoopt. Mijn moeder zet zich ongewild schrap om de grote kladderadatsch nog mee te maken om te eindigen onder dezelfde boerenknoet waaronder het allemaal begon. Lekker terug naar het Oirschot van 1931. Daar en toen bestond dementie helemaal niet, dan is de cirkel rond.