Een beetje onder de radar komt deze week de nieuwe film van Emma Westenberg in de bioscopen, en dat is eigenlijk onterecht. Bleeding Love is een droomdebuut. Hij ging vorig jaar in première op het hippe Amerikaanse South By Southwest muziek- en filmfestival, beleefde z’n Europese première met ouderwetse grandeur in Karlovy Vary maar werd bijvoorbeeld genegeerd door het IFFR. En dat terwijl Westenberg nogal wat troeven achter de hand heeft. Die betreffen niet alleen haar stilistisch opmerkelijke videoclips voor Anouk en Janelle Monáe. Of het feit dat top-indieproducent Christine Vachon, die recentelijk onder meer Past Lives produceerde, de film onder haar hoede nam. Maar vooral dat Westenberg de kans kreeg om een semi-autobiografisch scenario te verfilmen van model, actrice en producent Clara McGregor, die daar vervolgens samen met haar vader Ewan (ja, die van Trainspotting, Moulin Rouge en Star Wars) de hoofdrol in speelt.
Het werd een intieme, fragmentarische roadmovie, die vader en dochter door de woestijn volgt van San Diego naar Santa Fé. Zoals bij alle roadmovies is de reis het eigenlijke doel, in dit geval de confrontatie tussen een ouder en kind die meer op elkaar lijken dan goed voor ze is.
De parallellen tussen de levens van de McGregors en de personages die ze in de film spelen zijn evident. Ook vader McGregor scheidde toen zijn dochter jong was en zag haar te lang niet, ook dochter Clara worstelde (net als haar vader) met verslavingsproblematiek.
Lees ook ‘Ik ben best wel ambitieus, geloof ik’
Het geeft de film, die eens zuchtig en dan weer surrealistisch wegdroomt bij de niet altijd idyllische flashbacks en drugspaniek van de dochter, beslist een meerwaarde. Een dubbele bodem zo je wilt. De chemie tussen beide acteurs is onmiskenbaar. Het is spannend om getuige te zijn van de blikken die ze op elkaar werpen in de openingsscène van de film. Ze zitten daar tegen wil en dank in vaders knappe pick-uptruck. Maar als toeschouwer wil je wel even met ze meerijden op de achterbank om te kijken of dit goed gaat of grandioos zal ontsporen. Ze vallen nooit uit hun rol, en toch is er altijd meer. De dunne lijn met de realiteit.
