Bij restaurant ’t Havenmantsje in Harlingen zijn we onder de indruk van al het lekkers

Door sommige mensen in het publieke en politieke debat wordt nogal eens gedaan alsof er een gigantische, onoverkomelijke kloof is tussen de Randstad en de provincie. In de Randstad, met Amsterdam als hedonistisch epicentrum, wappert de regenboogvlag, zijn ze bezig met non-onderwerpen als genderneutrale toiletten en heerst de globalistische elite. In de provincie, zo klinkt het dan, moeten mensen niets van dat soort onzin hebben.

Er wordt een beeld geschetst van twee parallelle samenlevingen, eentje die de losbandigheid van de eenentwintigste eeuw heeft omarmd en een ander waar de tijd stil is blijven staan. Onzin natuurlijk. De provincie is geen monolithisch blok. Zeker, er zijn plekken die conservatiever zijn, die meer hechten aan bepaalde normen of tradities. Maar de tijd staat niet stil en invloeden hou je niet tegen.

Neem restaurant ’t Havenmantsje in het Friese Harlingen. Gevestigd in een sfeervol pand, een voormalig gerechtsgebouw uit 1884, aan de Waddenzee. Als we plaatsnemen en ik even later naar het toilet ga, vind ik daar drie toiletten in één gedeelde ruimte. Een voor ‘mantsjes’ (mannetjes in het Fries), een voor ‘vrouwtjes’ en de middelste is voor ‘mantsjes en vrouwtjes’. Genderneutraal dus.

Niet veel later verschijnt er, na de amuses, een Marokkaans broodmandje op tafel met daarin heerlijk knapperige broodjes. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik kijk tevreden om me heen naar de andere tafels waar ook zo’n mandje op staat. Invloeden en veranderingen hou je niet tegen, je moet alleen inzoomen en ze willen zien.

De internationale invloeden zijn er bij ’t Havenmantsje van meesterkok Marco Poldervaart in overvloed. De basis van de keuken zijn lokale producten, die kundig verwerkt worden in eigentijdse gerechten die internationaal zijn, maar met een Nederlandse inborst.

Dat begint bij het aperitief. Mijn tafelgenoot heeft de keuze uit champagne, cava of een mousserende Frysante-rosé uit het Friese Twijzel. „Is er een Friese wijnboer?!”, roept hij verbaasd uit. Natuurlijk gaat hij voor de rosé die hij aangenaam friszoet vindt. Er zit niet veel diepgang in, maar het is een prettig en verrassend begin, net als de eerste twee amuses die worden geserveerd: een pani puri (een gefrituurd deegkrokantje uit India) gevuld met humus en een cracker met daarop een oranje-glinsterend plakje flespompoen met krokante peterselie en ingelegde ui.

Hierna komen nog eens twee lekkere amuses: een, wederom oranje, lolly van feta met paprika en jalapeño, die er een lekker pitje aan geeft, en een gestoomd broodje gevuld met boerenkool en aardappel. Onze eetlust is geprikkeld.

Pruim

’t Havenmantsje werkt met drie verschillende menu’s: à la carte, een bites-menu met veel internationale hapjes en een meergangenmenu. Wij kiezen het driegangen-lunchmenu en beginnen met ceviche van rode poon met ingelegde zuren, espuma van wasabi, en nori. Een heel fris gerecht met nadrukkelijke zuren waarbij de pit van de wasabi lekker door je neus gaat.

Als hoofdgerecht heb ik een rouleau van roodbaars met bordelaisesaus (vernoemd naar de stad Bordeaux) met een smakelijke kroket van paddestoelen, spruitjes en een gekaramelliseerde ui die zo goed is dat ik op het verkeerde been word gezet en ik twijfel of het toch een pruim is, vanwege het zoetje en de bijna vlezige structuur. Mijn tafelgenoot heeft dezelfde garnituur, maar dan met hert met een saus van wildjus met cranberry.

Beide zijn heerlijk. Op deze plek heb ik me een paar keer beklaagd over chefs die te voorzichtig zijn met fletse smaken als gevolg, maar daar is bij ’t Havenmantsje geen sprake van. De gerechten zijn goed doordacht, de uitvoering kundig en de smaken overtuigend: vol, rijk en uitgesproken, precies zoals ze horen. Enige minpunt is dat het vlees al behoorlijk afgekoeld is.

Bij het dessert, vergezeld van een huisgemaakte sangria met peer, klinken zowel de kerstklokjes als het getrappel van het paard van Sinterklaas: een peren-specerijencake met gepocheerde peer, chocolademousse, macaron van pistache, koffie-gel, crumble van bastognekoek en perensorbet. Een fijne winterse combinatie. Het enige jammere is dat de chocolademousse niet op temperatuur is en daardoor te hard. De stevige cake heeft de zachtheid van de mousse en de sorbet wel nodig. Ik hou van taaie macarons, maar deze is net ietsje te taai, máár: een zeer geslaagd dessert, hoor. We zijn onder de indruk en vrolijk door al het lekkers.

Eigenlijk willen we nog wat rondlopen in Harlingen en daarna naar Leeuwarden rijden, maar als de vriendelijke bediening vraagt of we koffie en friandises willen, kunnen we ze niet weerstaan. En gelukkig maar, anders hadden we een lekkere peperkoek, heerlijke breekchocolade met framboos, oranjekoek, frambozencrémeux en een bonbon met whisky en gezouten karamel gemist. Het is een heerlijke plek.