In 2001 gebeurde het: Bosila Banya a.k.a. B-Boy Junior zag de Rotterdamse Maikel Walker optreden tijdens een battle, waarin de Rotterdamse breaker onder andere zijn ‘Walker-walk’ demonstreerde: een schijnbaar moeiteloos rondgaan op twee gebogen armen, het lichaam horizontaal ‘plankend’ in de ruimte. Geen haan die kraaide naar zijn fysieke belemmering – door polio hebben zijn benen zich niet goed ontwikkeld.
Voor B-Boy Junior, inmiddels al jaren een toonaangevende naam in de breaking scene, geldt hetzelfde. En daar zag hij zijn spiegelbeeld, iemand die zich niet liet begrenzen, maar die van zijn beperking zijn kracht van had gemaakt.
In het eerste deel van Power, Still going strong, laat choreograaf Lloyd Marengo de inmiddels 54-jarige Maikel Walker en B-Boy Junior, nu 43, in een autobiografisch duet terugkijken op hun leven. Walker op de vloer, de Franse Junior op filmscherm. Een voice-over somt mijlpalen in hun ontwikkeling op, van geboorte tot diagnose, ontdekking van talent en succes. Intussen demonstreren de in de scene alom gerespecteerde veteranen Walker en Junior dat ze nog hun partijtje meeblazen. Niet alleen met hun floor moves, maar ook met hun specialiteiten. Walker plankt bijvoorbeeld op zijn vingertoppen, Junior drukt zichzelf vanuit onmogelijke posities op tot handstand. Het aanspannen van zijn arm- en schouderspieren is indrukwekkend.
Tot slot nemen ze een voorschotje op een toekomst waarin ze nog steeds battelen, met als kraakheldere boodschap dat je je nooit moet laten definiëren door een aandoening of beperking.
Lees ook Een grote stap voor de scene en een enorme opsteker voor de dansers
Kraakheldere boodschap
Deel twee, I am my ancestors wildest dream, is een poëtisch duet van Sheree Lenting voor Ciara Hiwat en Cicely Wijnaldum. Zij vertolken verschillende generaties vrouwen uit de stamboom van Lenting; sterke vrouwen, slachtoffers, wijzen. Een transparant gordijn fungeert als projectiescherm voor natuurbeelden en als grens tussen heden en verleden. De danseressen lijken twee verschillende generaties te vertegenwoordigen. In vloeiende duetten vinden de danseressen elkaar in een organische mix van stijlen, geaard als Afrikaanse dans, hedendaags en een vleugje hiphop. Soms is het een strijd, dan weer bieden ze elkaar zachte geborgenheid.
In spoken word vertelt Bnice (Burnice Hiwat), in het Nederlands en in Sranan, het verhaal van de drie generaties, met tot slot het statement van Lenting zelf, die kort achter het transparante gordijn danst, als een stralende, zelfbewuste verschijning, deinend als de meanderende rivier. „Wat laat ik los, wat neem ik mee?”, reciteert Bnice. De innerlijke stem van Lenting heeft het, met waarderend gejoel als publieksreactie, al gezegd. „Ik bepaal wat er van mij wordt verwacht.”
In de kleine zaal van Theater Rotterdam hangt de empowerment bijna tastbaar in de lucht.
