Beatrice Rana vult elke noot met de liefde van beide Schumanns

Onlangs verzuchtte een impresario wie in hemelsnaam straks grote vrouwelijke pianisten als Maria João Pires (78) en Martha Argerich (81) moet opvolgen. Dat duistere wereldbeeld verdwijnt meteen als je luistert naar de Italiaanse Beatrice Rana (30), die het beste van deze twee oude grootheden in zich verenigt: het hemelse en aardse, de spirituele poëzie van Pires en het ontembare vuur van Argerich.

De pianoconcerten van de geliefden Clara en Robert Schumann zijn volmaakte stukken om deze beide kanten van haar karakter te tonen. Het wonderkind Clara Wieck was een van de grote pianovirtuozen halverwege de negentiende eeuw en zij vormde een symbiotische eenheid met haar man Robert Schumann. Hij schreef haar: „Jij completeert mij als componist, zoals ik jou.”

Fantoom

Clara verdween enigszins in de vergetelheid, althans, ze zwierf als een fantoom door de geschiedenis. Maar de laatste jaren kwam er meer aandacht voor wat zij naliet aan muziek, zoals het Pianoconcert dat ze schreef op haar veertiende. En waardoor Schumann zich zeker ook heeft laten inspireren tot zijn eigen concert zo’n decennium later. Dat staat bijvoorbeeld eveneens in de zelden gebruikte toonsoort a-klein.

Uiteraard ademt Roberts pianoconcert een grotere volwassenheid: hij voltooide het – na de nodige creatieve worstelingen – pas op zijn vijfendertigste. Maar van beide stukken spat de muzikale liefde af. En die inwendige drijfveer laten Rana en dirigent Yannick Nézet-Séguin prachtig stromen. En de pianobewerking van het lied Widmung vat als toegift alles nog treffend samen, want de hier niet gebruikte dichtregels ervan verhalen over een liefde die de mens verheft. En die onuitgesproken inspiratie voel je in elke noot.

Lees ook een interview met Beatrice Rana: ‘Het gaat niet om perfectie, maar om visie’