Arcade Fire overspeelt zichzelf in bombastische show

Een #MeToo-affaire, hoe ga je daarmee om als popgroep met een imago dat tot nu toe werd gekenmerkt door een sfeer van heiligheid en gemeenschapszin? Arcade Fire doet er tijdens de huidige Europese tournee het zwijgen toe. De 71 crewleden van de Canadese band werken keihard om de bombastische show naar de grote zalen te brengen, ook al was de Ziggo Dome woensdag gevoelsmatig maar half vol. De bovenste ring bleef dicht en daar beneden vielen grote gaten. Organisator Mojo doet geen mededeling over de kaartverkoop.

Die kreeg op 27 augustus een grote knauw toen de gezaghebbende muziekwebsite Pitchfork een artikel publiceerde over vermeend grensoverschrijdend gedrag van Arcade Fire-zanger Win Butler. Vier vrouwen beschuldigen de 42-jarige popster van seksueel wangedrag in de jaren 2016-2020, variërend van ongewenste aanraking en het versturen van expliciete tekst- en beeldberichten tot het najagen van relaties met veel jongere fans.

Butler ontkende niet, maar schakelde een publiciteitsbureau in om bekend te maken dat de seksuele contacten met 18- tot 23-jarige vrouwen volgens hem met wederzijdse instemming waren geweest. Hij verontschuldigde zich voor zijn gedrag en beloofde zijn negenjarige zoon dat hij zijn leven zal beteren. Echtgenote Régine Chassagne, muzikant en zangeres in de band, schaarde zich achter haar man en sprak sussend: „Hij was de weg kwijt en heeft die weer teruggevonden.”

Lees ook: Feist trekt zich terug uit tour met Arcade Fire om beschuldigingen seksueel wangedrag

Kakofonie van geluid

Onder die omstandigheden gaf Arcade Fire een beladen concert in de dunbevolkte Ziggo Dome, beginnend met het vertwijfelde ‘Age of Anxiety’ van het laatstverschenen album WE. „It’s the age of doubt”, begon Butler zijn litanie over de verwarrende wereld waarin we leven, begeleid door ronkende bassen en een kakofonie van geluid die in de daarop volgende anderhalf uur nauwelijks adem kreeg. Arcade Fire klonk harder, voller en vaak ook sneller dan de band in het twintigjarig bestaan geklonken heeft.

Met een doorsnee uit de zes albums zocht Arcade Fire de bouwstenen die de muziek ‘bigger than life’ maakten. Weg waren de subtiele folk-elementen uit het vroege werk; verdwenen was het vermogen om klein te beginnen om de songs langzaam uit te bouwen tot iets groters. Arcade Fire ging er vol in met de schrille zang van Régine Chassange in ‘Black Wave/Bad Vibrations’, de vette discobeat van ‘Reflektor’ en een pompeus ‘The Lightning I’ van het nieuwe album waarin de accordeon een zinloze, in het geheel ondergesneeuwde toevoeging was.

Al vroeg sprong Win Butler het publiek in om ‘The Afterlife’ dicht bij de fans te zingen, onderweg naar een klein podium in het midden waar Régine Chassagne daarna uitbundig danste onder de discobol. Later speelde de hele band op dat middenpodium een relatief fijnzinnige finale na al het decibellengeweld. ‘The Suburbs’ droeg Butler op aan David Bowie, die hem leerde: „It’s cool to be a fucking weirdo.”

Voorafgaand aan ‘Unconditional I (Lookout Kid)’ gaf Win Butler de enige indicatie dat de #MeToo-affaire hem niet onberoerd heeft gelaten: „Dit is voor iedereen met imperfecte ouders.” Arcade Fire overspeelde zichzelf op een moment dat enige terughoudendheid op zijn plek was geweest.