Zeventien jaar geleden gooiden André 3000 en Big Boi, beter bekend als Outkast, het beste hiphopduo aller tijden, de handdoek in de muzikale ring. André 3000, geboren als André Benjamin, bekleedt sindsdien een soort mythische status binnen de hiphop en popcultuur. In het openbaar verscheen hij enkel als eenzame slenteraar, immer vergezeld door zijn fluit. Ondanks dat hij kortstondige (succesvolle) samenwerkingen deed met onder andere Kanye West, Drake en Frank Ocean, was het op creatief vlak lang stil rondom zijn persoon. Maar na al die jaren in de luwte is er nu New Blue Sun. Een intrigerend, ongrijpbaar album.
Samen met experimentele jazzcomponisten als Carlos Niño, Surya Botofasina en Nate Mercereau, maakte André 3000 een 87 minuten durend instrumentaal, meditatief, ambient fluitmuziekalbum. Hij bespeelt een spectrum van kleine hoge fluiten tot contrabasfluiten en digitale blaasinstrumenten. Het is zó anders dan wat je van hem zou verwachten, dat je het album eigenlijk niet door de bril der verwachting mag bekijken. Als je dat wel doet, is het een album van een ongrijpbaar genie, dat na de energieke hiphop van Outkast nu zijn ware muzikale aard lijkt te laten horen. Het album op zichzelf is echter wat inwisselbaar, saai zelfs.
Het openingsnummer ‘I Swear, I Really Wanted to Make a “Rap” Album but This Is Literally the Way the Wind Blew Me This Time’ luist je het album in: het is een ijzersterke, filmische, landschap vullende compositie die je transporteert naar een andere wereld. Maar de rest is minder denderend. Op ‘Ninety Three ’Til Infinity and Beyoncé’ na zijn de tracks makkelijk. Niet meer dan oppervlakkige achtergrondmuziek met knisperende geluidjes die fijn klinken, maar verder de geest niet echt prikkelen. Rap door naar het volgende project.
