Als zevenjarige opgroeien tussen het Mexicaanse narcogeweld

‘Alweer’, zucht de lerares van het klasje van de zevenjarige Luis als midden op de dag blikkerig de geïmproviseerde alarmklokken luiden in de nieuwe film van de Mexicaanse Diana Cardozo (bekend van Manuela Jankovic’s War). We hebben ze vaker gehoord in recente films die willen laten zien wat het effect is van het narcogeweld op de levens van jonge kinderen, zoals Tatiana Huezo’s Noche de fuego.

De hele school moet worden geëvacueerd, thuis gaan de planken tegen de ramen, iedereen moet stil zijn, de honden mogen niet blaffen, de baby’s niet huilen. Alleen de goederentrein horen we, die voorbijraast, maar nooit stopt in het verlaten zilvermijnwerkersstadje Estación Catorce in San Luis Potosi in Centraal Mexico. Ooit was het een rijke streek, nu zaaien de drugskartels er dood en verderf. Want dan klinken de schoten.

Estación Catorce is een film waarin veel te zien is, de camera observeert het leven van de kleine Luis, als hij met zijn vriendjes tussen de yucabomen en cactussen voetbalt, de schoen vindt van de doodgeschoten Don Pasquale, maar vooral als hij met zijn vader de berg overtrekt om de gigantische rode sofa te verkopen die ze uit Pasquales brandende huis hebben meegenomen.

Maar er is in de film van regisseur Diana Cardozo nog meer te hóren: alle actie is naar de rand van, of naar buiten het kader verbannen. Onze oren moeten invullen wat onze ogen niet kunnen waarnemen. Misschien omdat Luis het niet ziet, of nog niet kan zien, omdat hij de volle reikwijdte nog niet begrijpt van de wereld waarin hij opgroeit. Een wereld waarin mannelijkheid met seks en geweld bevestigd moet worden.

Of misschien is Luis met zijn zeven jaar al net zo immuun als de andere dorpsbewoners geworden voor de armoede, de doelloosheid, het geweld dat de arena van zijn leven vormt.

Die rode sofa vormt daarvoor een sterk symbool. Hij staat voor huiselijkheid, verloren grandeur, iets uit het koloniale verleden, maar niemand wil hem hebben. Hij is enorm. Te groot, te zwaar, te lomp voor Luis en zijn vader om over de berg te slepen. Maar hoe ondraaglijker hun tocht wordt, hoe koppiger de vader. Langzaam verandert het landschap in een mythisch mistig niemandsland. Er zitten steeds van dat soort kleine scheuren in de tijd in Estación Catorce. Het alledaagse en het dramatische glippen erdoorheen. Wisselen stuivertje. Dat maakt dat de film aankomt. Niets is vanzelfsprekend, ook de veerkracht van Luis niet. Voor je het weet wordt hij zijn vader.

https://www.youtube.com/watch?v=13NzGM0ScWY

In deze gids vind je de beste films die momenteel in de bioscoop draaien