Adam Driver versus de pers, de dino’s en de meteoriet

Dit is geen gewone recensie, maar meer een veldverslag. Als het aan filmdistributeur UPI had gelegen was er van sciencefictionsurvivalfilm 65 geen recensie verschenen op het moment dat u van ons gewend bent, namelijk aan het begin van de nieuwe speelweek.

Journalisten die een persvoorstelling wilden bezoeken moesten een geheimhoudingsverklaring ondertekenen tot en met woensdag 15 maart één minuut voor middernacht. Vaak een veeg teken: het belooft meestal weinig goeds als distributeurs films willen afschermen van recensies.

En dat voor een doorsnee B-film met een tamelijk rechttoe rechtaan verhaal over een ruimtevaartpiloot die 65 miljoen jaar geleden in een moeras op onze eigen planeet aarde neerstort, waar dinosauriërs onrustig rondbanjeren. Hij is twee jaar eerder met tegenzin van de planeet Somaris vertrokken op een goedbetaalde missie zodat hij de behandeling van zijn zieke dochtertje Nevine kan betalen. Ook in verre sterrenstelsels rijzen de ziektekosten de pan uit.

https://www.youtube.com/watch?v=zQgBJXeXt0Y

De dino’s zijn niet zijn enige obstakel op weg naar de reddingscapsule die hoog op een bergtop wankelt. Als deze door Adam Driver gespeelde Mills nog denkt dat hij de enige overlevende van de crash is, zien we de vurige bol van de meteoriet, die ongeveer 65 miljoen jaar geleden een einde maakte aan het Krijt-tijdperk, al op de aarde toesnellen. Suspense volgens het boekje. De tijd dringt, het gevaar is overal.

Aangezien het voor zo’n 91 miljoen dollar geproduceerde 65 al een week te zien is in onder meer de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Duitsland beschermt de Nederlandse geheimhoudingsverklaring geen groot belang. Ik zag de film tijdens een publieksvoorstelling in Berlijn en toen ik de bioscoop uitkwam hadden The New York Times en The Guardian zojuist hun twee-sterrenrecensies online gezet.

De gang van zaken rondom 65 maakt maar weer eens duidelijk dat het hele economische ecosysteem bij commerciële films een grotere rol speelt dan we willen onderkennen. Pers en publiek worden speelbal van financiële belangen. 65 wordt er ondertussen niet beter of slechter van.

Je kan hooguit zeggen dat regie/scenarioduo Scott Beck en Bryan Woods, eerder verantwoordelijk voor het scenario van A Quiet Place zich aan het budget hebben vertild. Je kunt zelfs een zekere sympathie hebben voor de ambitieuze rotzooi die de film geworden is. Van klassieke jarenvijftigmonsterfilms leerden ze dat die bij nacht en onttij het meest angstaanjagend zijn. Van Christopher Nolans Interstellar staken ze op dat elke grote scifi-actiefilm uiteindelijk een familiefilm moet zijn. Dus als Mills nog een overlevende ontdekt in wie hij een substituutdochter vindt, zien we waarom A Quiet Place in al z’n bescheidenheid en concentratie zo goed was. Net als in die film waarin een dove dochter een belangrijke rol speelde in de plot, is ook nu het thema van communicatie weer in het verhaal verweven. Mills en het meisje Koa moeten elkaars taal leren spreken, terwijl een hologram van dochter Nevine het familiethema verder contouren geeft. Vaders en dochters. Het is klein drama in een wereld van vulkaanuitbarstingen, omvallende bomen, meteorietenregens en tyrannosaurus rexen die levend in geisers worden gekookt. Voor alle duidelijkheid: dit is een recensie.

In deze gids vind je de beste films die momenteel in de bioscoop draaien