N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data98680836-513159.jpg)
Philippe Elan, de uit Zuid-Frankrijk afkomstige zanger met het fluwelen stemgeluid, heeft zijn veertiende album gemaakt. En opnieuw heeft hij zichzelf vernieuwd. Ruim dertig jaar geleden kwam hij in Nederland wonen en werken, en debuteerde met een album dat nog geheel in het teken stond van de klassieke chansontraditie waarin hij was geworteld. Prompt werd die eersteling toen bekroond met een Edison, waarna hij steeds vaker ging afwijken van de gebaande paden en steeds verrassender repertoire koos. Niet alleen liedjes van eigen makelij, maar ook nummers uit allerlei andere windstreken – al dan niet door hemzelf in het Frans vertaald.
Zoals een pril popdeuntje dat Björn Ulvaeus en Benny Andersson schreven voordat ze de mannen van Abba werden, een Franstalige versie van het eerder door Willie Nelson gezongen ‘He was a friend of mine’ en een poëtisch liedje van Lenny Kuhr in het Nederlands. Voorts laat Elan op dit album maar liefst vier minder bekende chansons van Francoise Hardy horen. Plus het Engelstalige ‘Show me’ van Yes-vocalist Jon Anderson en het lieftallige ‘Deux rêves’, op muziek van co-producer Reyer Zwart met een tekst van Elan zelf.
Ook in de begeleiding zet Elan weer een vernieuwende stap. De piano, die tot dusver zo’n voorname rol speelde op zijn albums, heeft ditmaal grotendeels plaats gemaakt voor de door Zwart bespeelde gitaren (elektrisch en akoestisch) die vaak sfeervol worden gecombineerd met een strijkersgroepje van twee violen, een altviool en een cello.
