N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data99231958-20a74f.jpg)
De internationale waardering voor het debuutalbum van zangeres-songschrijver Blondshell brengt een opmerking van zanger Alex Turner (Arctic Monkeys) in herinnering. Hij zei het negen jaar geleden: „That rock-’n-roll, it seems like it’s faded away sometimes but it will never die. And there’s nothing you can do about it.”
Na een lauwe rockperiode kreeg Turner toch weer gelijk. Denk aan de recente Britse rock-expressie van onder andere Dry Cleaning, Shame en Soccer Mom. En nu maakt de Amerikaanse Sabrina Teitelbaum (25) alias Blondshell een album dat verwijst naar de grote gebaren van grunge uit de jaren negentig, en speciaal die van de groep Hole van Courtney Love. Op Blondshells titelloze debuutalbum klinken de gitaren ruig en schrijnend, maar de klankkwaliteit is gepolijst. Aantrekkelijk aan Teitelbaum is haar nonchalance: de achteloze grimmigheid waarmee ze de woorden overbrengt, de achteloze melodieën die zorgvuldiger zijn dan ze lijken en de ironische inhoud van haar teksten.
Geboren in New York verhuisde Teitelbaum als muziekstudent naar Californië. Onder de naam Baum schreef ze eerst popnummers maar tijdens de lockdown componeerde ze het soort liedjes dat ze zelf graag hoort: met ruige gitaren en een aan Nirvana herinnerende hard-zacht-dynamiek (in ‘Veronica Mars’). Als bedachtzaam tegenwicht schrijft Teitelbaum ook rustige nummers (‘Kiss City’, ‘Olympus’), waarin haar stem groots kan uithalen en recente relatiecrises snedig worden opgedist, zoals in ‘Salad’: ‘Look what you did/ You’ll make a killer of a Jewish girl.’ Blondshell klinkt zowel rafelig als toegankelijk. Haar persoonlijke verhalen zijn waardevolle munitie.
