Na wild experimenteren volgt elegante melancholie bij Dødheimsgard

Moest er acht jaar zitten tussen het vijfde en het zesde album van de Noorse avantgarde blackmetalband Dødheimsgard? Tja, iets écht nieuws bedenken kost tijd, zei frontman Yusaf ‘Vicotnik’ Parvez er onlangs over in de podcast van Invisible Oranges. Niet voor niets keerde hij eind jaren negentig de zich in formule-metal verliezende Noorse metalscene de rug toe, en dook met Dødheimsgard heel andere genres in, zoals elektronische muziek, en was geen experiment gek genoeg.

Maar ze hebben rust gevonden op nieuwe plaat Black Medium Current, het meest toegankelijke album van de band, en misschien wel het beste. Weg zijn de saxofoons, de griezelpiano’s, beats en ander effectbejag. De elektronica, de vreemde tempowisselingen en merkwaardige stemmetjes zijn er nog, maar in dienst van de muziek en emotie. Het resultaat is meeslepend in al z’n elegante, psychedelische en introspectieve melancholie. Soms best rauw, maar overheersend zijn de meezingbare melodieën en lievige basloopjes die de moed erin houden en 70 minuten kort doen lijken. ‘Interstellar Nexus’ en ‘It Does Not Follow’ zijn bijna dansbaar met hun Faith No More-keyboardloopjes, hoewel er ook bikkelharde passages zijn. Echte black metal hoor je pas in ‘Det Tomme kalde morke’: snijdend snelle blastbeats en gierende riffs. En ook dat pakken ze niet traditioneel aan, synthesizerwolken verwarmen die kilte.

Het zwaarte- én hoogtepunt is het ruim tien minuten durende ‘Abyss Perihelion Transit’, een meesterlijk uitgesponnen nummer dat zwaar en licht tegelijk is, meeslepend en tegendraads. Halverwege zit een prachtige, cinematische brug waar je op weg kunt drijven als in een veelkleurige trip. En dan moet het vervreemdende koortje dat je nooit meer uit je hoofd krijgt nog komen.

https://www.youtube.com/watch?v=GDNEFXIJbDI