Een lang tevoren uitverkocht concert, een geweldig tweede album, een zevende Grammy-nominatie (‘More Than A Love Song’, niet gewonnen) en een betrouwbare live-reputatie. Toch was het Nederlandse optreden van Black Pumas, de soulband uit Texas, niet de triomf die je zou verwachten. De Afas in Amsterdam werd opgewarmd, maar de totale vervoering bleef uit.
Er is veel om van te houden bij Black Pumas, net als bij andere bands in het genre, zoals Durand Jones en Anderson Paak. De suggestie van diep gevoelde emotie en de kracht van een emotionele zangstem, zijn zowel troostrijk als opwindend.
Lees ook Publieksfavorieten Black Pumas verstevigen hun soulsound
Black Pumas is daarin meester. De zangstem van voorman Eric Burton heeft een regenboog aan kleuren, van een bedaarde volle klank als van Otis Redding, tot de krassende uithalen vergelijkbaar met James Brown, en de eigen tedere wendingen met onverwachte pauzes op een halve noot.
Eric Burton begon Black Pumas in 2017 met gitarist/producer Adrian Quesada, die ooit bij Prince speelde. Ze creëerden een organisch tableau waarin blues, rock en country samenvloeien tot soul – en waarin de verschillende ingrediënten nog duidelijk terug te vinden zijn. Hun vorig jaar verschenen album Chronicles of a Diamond was minder nostalgisch, het geluid kreeg eigentijds zware hiphopdrums, of glazige synthesizers als accent bij de aardse zangstemmen van zangeressen Angela Miller en Lauren Cervantes.
Sobere versies
Zondagavond speelden Burton, vijf muzikanten en de twee zangeressen gedisciplineerd sobere versies van de nummers, waaronder bijna het gehele nieuwe album. Ze vermeden de overdaad of bekende soul-elementen; er waren bijvoorbeeld geen blazers. Per nummer kreeg een instrument de aandacht: een dronken orgel in ‘Sauvignon’ en Quesada’s grommende gitaar in ‘Ice Cream’.
Lees ook Black Pumas is de heetste soulband van het moment
De eerste nummers twijfelde Burton, in lichtblauw tenue, tussen zonnebril op of zonnebril af. In het lied ‘Gemini Sun’ over een zonnige ochtend ging hij op. Daarna bleef hij af. Burton benutte een paar keer de volle breedte van het toneel om te dansen, maar zong daarna dichtbij zijn microfoonstandaard.
Ondanks de synchrone danspassen van Miller en Cervantes bleef het geheel statisch. De interactie met het publiek kwam niet op gang, ondanks Burtons herhaalde ‘Amsterdam, let me hear you!’. Er waren prachtig uitgevoerde nummers zoals ‘Hello’, ‘More Than A Love Song’ en ‘Angel’ met een verleidelijk falset van Burton, maar de vonk bleef uit.
