Zangeres Margriet Eshuijs (70) overleden

Van alle songs die Margriet Eshuijs in de loop van haar lange carrière heeft gezongen, was er één die altijd de meeste indruk bleef maken: de ballad ‘House for sale’ waarmee ze in 1975 doordrong tot de vierde plaats in de Top-40. Het is een ware klassieker geworden, die dan ook steevast in de Top 2000 van Radio 2 prijkt. Ook deze week staat de plaat weer in die lijst, op nummer 1519.

Donderdag is Margriet Eshuijs gestorven, op 70-jarige leeftijd. Ze leed al enkele jaren aan kanker en trad dan ook niet vaak meer in de openbaarheid.

Ze kwam uit Zaandam, waar haar ouders een muziekschool en een muziekwinkel runden. Zelf wist ze al op haar derde hoe een accordeon moest worden bespeeld. Daar kwamen later allerlei gitaren en een orgeltje bij. En op haar tiende ging ze zingen bij een bandje dat door haar moeder was opgericht. Via diverse andere Zaanse bandjes belandde ze tenslotte bij de groep Lucifer die in 1973 de kans kreeg een plaat te maken. Het nummer werd geen hit, maar leidde wel tot allerlei werkgelegenheid op onverwachte locaties, van cruiseschepen tot en met stripclubs – door Margriet Eshuijs omschreven als ‘neuzelmuziek’.

Gebroken relatie

Twee jaar later stuitte hun platenmaatschappij op het door een Amerikaans duo geschreven ‘House for sale’, dat in Amerika geen succes was geworden. Een geschikt nummer voor Lucifer, meende men. En zo was het ook: het relaas van een opgebroken relatie kwam bij uitstek tot zijn recht door het desperate timbre van Margriet Eshuijs en de ingehouden begeleiding van de groep (met de latere tv-presentator Henny Huisman op drums). Voor de productie werd de beginnende producer Hans Vermeulen aangetrokken, wiens bluesy sound perfect bij het nummer paste.

Al gauw werd Lucifer een succesattractie. Snel volgden er meerdere hits, zoals ‘Scarlet lady’ en ‘I can see the sun in late December’ – al haalden ze geen van alle nog de populariteit van ‘House for sale’.

Na vijf jaar hield Lucifer ermee op. Margriet Eshuijs voelde zich opgebrand, zei ze nadien in een NRC-interview: „Ik zag mezelf later terug op foto’s. In het begin als stralende jonge meid met felle ogen en nu vijf jaar met een verkeerd permanent, aangekleed door een stylist die het zelf ook niet meer wist, en met een opgeblazen gezicht dat wel tien jaar ouder leek.”

Min of meer buiten het hitcircuit ging ze daarna verder met haar eigen Margriet Eshuijs Band die zich vooral richtte op optreden in de kleinere theaters. Samen met haar man Maarten Peters schreef ze ook nieuw repertoire dat meer met genres als blues en chansons te maken had dan met de popmuziek die van Lucifer werd verwacht. Ze richtten ook een eigen platenmaatschappijtje op – om zelfstandig alle beslissingen te kunnen nemen.

„Het gaat me om de muziek, en alleen daarom”, zei ze in NRC. „Niet om de glamour, niet om de hits, niet om de status. Het is een way of life. Ik lééf muziek. En altijd mezelf gebleven.”