‘Wij schrikken niet snel van mensen’

Marijn: „We hebben elkaar ontmoet in de Amstel Taveerne, één van de eerste gay-cafés in Amsterdam, op de hoek van de Amstel en de Halvemaansteeg. Harry zat daar met zijn supervisor van de Sociale Academie.”

Harry: „Het waren de jaren tachtig, hè. Het moest allemaal anders, vrijer. Dus wij deden supervisie in de kroeg met een pilsje erbij.”

Marijn: „Ik raakte met Harry aan de praat. Dat was maandagmiddag, maandagavond bleef ik slapen en daarna ben ik nooit meer weggegaan. Het speelde ook mee dat mijn eigen huis haast onbewoonbaar was.”

Harry: „Oh, vreselijk. De sneeuw lag op het dekbed; er hing alleen zwart landbouwzeil voor het raam. Dus toen zei ik: trek hier maar in.”

Marijn: „De crisis kwam pas later. Het was te snel, te veel. Ik was ook jaloers. Dan was ik even weg geweest en zei jij: ik heb toch zo’n leuke Zweed ontmoet!”

Harry: „Een Canadees.”

Marijn: „O, nou ja. Ik had jaloerse gevoelens in ieder geval, terwijl ik zelf voor die tijd toch ook actief had rondgekeken in Amsterdam, zeg maar. Toen hebben we afgesproken: je doet wat je doet, maar vertel het wel eerlijk.”

Harry: „De aids-periode zijn we doorgekomen omdat we net daarvoor, in 1983, naar Gouda zijn verhuisd.”

Marijn: „Dat is onze redding geweest, want het gaylife was nihil. We kregen daar wel briefjes in de bus dat onze manier van leven verboden is door God. Maar goed, die briefjes kreeg de hetero buurvrouw die haar eigen achternaam had gehouden ook.”

Harry: „Ondertussen zijn we 41 jaar verder. Ik denk dat het geheim is dat we allebei ons eigen leven leiden. Je hebt van die stellen waarvan hun hele leven vervlochten is. Hou toch op. Ik ben blij als Marijn een avond de deur uit is.”

Pooiers, hoeren en penoze

Harry: „Ik heb altijd bij de sociale dienst van de gemeente gewerkt. Soosjiáále saken, zoals ze dat in Amsterdam noemden. Ik zat daar in een heftige periode, in de jaren tachtig. We hadden zestigduizend uitkeringsklanten. Geen computer, alles zat in kaartenbakken. Er werd gefraudeerd bij het leven. Ik heb daar een hoop mooie verhalen opgedaan.”

Marijn: „Toen ik nog op de Wallen woonde, raakte ik ook altijd aan de praat met pooiers, hoeren en penoze. Die mensen hebben tenminste wat te vertellen! Het zijn soms intimiderende types, maar ik vond ze als jongetje uit Oss toch vooral verdomd interessant.”

Harry: „Wij schrikken niet snel van mensen, dat hebben we gemeen.”

Marijn: „Ik heb een opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige gevolgd en kwam op een gegeven moment in een instelling te werken met zwaar getraumatiseerde politieke vluchtelingen. De vreselijkste verhalen hoorde ik daar. Voor wat luchtigheid begon ik met improvisatietheater, maar dat was niet genoeg. Ik vond mezelf op een dag terug in een politiecel, omdat ik die nacht in een totale black-out op een brug had gestaan, klaar om er af te springen. Ik bleek secundair getraumatiseerd te zijn door al die verhalen die ik binnen had gelaten.”

Harry: „Ik dacht dat hij die nacht bij vrienden was blijven slapen. Ik schrok me dood.”

Marijn: „Harry, familie en vrienden hebben daarna intensief voor me gezorgd. Van de psychiater waarbij ik in therapie belandde, moest ik terug naar mijn jeugd. Maar nee, daar zat het niet – dat wist ik als verpleegkundige zelf heel goed. Dus toen heb ik mijn eigen therapietje gecreëerd met improvisatietoneel.”

Harry: „Het was een geluk dat we net een groot bedrag hadden geërfd, dus toen kon Marijn een beetje freewheelen.”

Marijn: „In de theatersport vond ik de positieve energie die ik zocht. Ik ging al snel cursussen geven, maar het viel me op dat daar alleen intellectuele, witte mensen op afkwamen. Toen werd nog maar weer eens duidelijk dat ik de zelfkant van de maatschappij véél interessanter vind dan de gemiddelde mens. Daarom ben ik uiteindelijk mijn eigen stichting begonnen, ImproBattle, waarmee we improvisatietheatertrainingen geven aan jongens en meiden met een rugzakje.”

Harry: „Door het hele land hè?”

Marijn: „Inderdaad. Improvisatietheater is luisteren naar elkaar, verder bouwen op wat een ander zegt, niet alleen jezelf centraal stellen. Het is geen therapie, maar het zet soms net wat luikjes open die anders dicht waren gebleven. Ik ben ondertussen met pensioen, dus de dagelijkse leiding heb ik niet meer, maar stilzitten kan ik ook niet. Zo treed ik volgend weekend op met mijn show Brabanders in Amsterdam en ben iedere woensdag en vrijdag in Mezrab te vinden. Dat is een Amsterdams cultureel centrum waar mensen van over de hele wereld bij elkaar komen om hun verhalen te vertellen. Ik host vaak de avond, maar vertel ook mijn eigen verhalen. Dat is mijn uitlaatklep.”

Reisje naar de kerstmarkt

Harry: „Ik ben wel een beetje een huismus. Totdat ik het zat ben en eruit wil. In 2018 heb ik een nieuw record geboekt: toen ben ik veertien keer weg geweest. Naar Antwerpen, Berlijn, Ibiza, de kerstmarkt in Düsseldorf. Heerlijk! We wonen goedkoop, hebben geen auto en geen kinderen, dus ik neem het er gewoon maar van.”

Marijn: „Thuis is voor mij de plek om op te laden, bijvoorbeeld door Netflix-series te kijken. Daar kan ik mijn hoofd mee leegmaken.”

Harry: „Soms zitten we wel eens te mopperen op elkaar. Dan vraag ik me wel eens af: hoe houden we het in godsnaam vol met elkaar? 41 jaar al. Idioot lang.”

Marijn: „Maar als ik de buren spreek, zeggen ze me: oh, Harry was weer zo enthousiast aan het vertellen over wat voor projecten je allemaal doet. Dat zegt hij nooit direct tegen mij hè? Dat hoor ik dan weer via een omweg.”

Harry: „Maar ik meen het wel hoor.”

Jette Pellemans