Vol weemoed blikt Brit David Dawson terug op zijn jaren in Holland

IJl klinkt een viool bij aanvang van Legacy Variations, het nieuwe ballet van de Brit David Dawson. Het instrument zet de toon voor de drie dansers die roerloos, de blik opgeheven, een arm achter de rug, de ander opgevouwen hemelwaarts gericht, luisteren naar de melancholische klank die steeds verder zal aanzwellen. Als het transparante gaasdoek wordt opgetrokken komen ze in beweging.

In zijn nieuwe choreografie blikt Dawson terug op zijn jaren bij Het Nationale Ballet, waar hij danste van 1995 tot 2000, het jaar waarin hij zijn eersteling A million kisses to my skin voor de groep maakte. Nadien was hij tot 2006 als huischoreograaf aan het gezelschap verbonden. Tegenwoordig behoort de ‘associate artist’ van Het Nationale Ballet (een lossere relatie) tot de grotere namen in de wereld van het hedendaagse internationale klassieke ballet. Terecht dus dat de groep hem eert met een avond rond twee van zijn werken, en heel mooi dat Dawson bij deze gelegenheid met dankbaarheid terugblikt op de groep die hem als danskunstenaar vormde.

Danstaal

Het transparante gaasdoek lijkt de materialisatie van een waas van herinneringen. Drie dansers met wie Dawson vaak samenwerkte, Edo Wijnen, James Stout en Joseph Massarelli, geven vorm aan Dawsons reminiscenties. Zijn danstaal is als altijd klassiek en helder, met grote open vormen, forse zwenken en spiralende bewegingen, hoge benen en lange lijnen die vanaf de vloer opgeschept worden om ze tot in het extreme door te trekken. Samen of solo, soms synchroon, dan weer een voor een wervelen de drie op de gelijknamige compositie van Alex Baranowski door de ruimte, die wordt omsloten door een achterwand waarop een schitterende, Hollandse wolkenlucht oprijst (Altin Kaftira). De spiegels aan weerszijden vormen een verwijzing naar de samenwerking in de dansstudio.

De bijna ononderbroken euforische stemming van de choreografie contrasteert vaak met Baranowski’s weemoedige gestemde compositie: de armen verwelkomen wijd het volle leven, de hoofden zijn verwachtingsvol opgeheven, de dansers draven en springen energiek door de ruimte. In mooie, decoratieve tableaus zet Dawson de drie soms even stil, de hoofden rustend op elkaars schouder, of in een sculpturale pose, als drie mannelijke gratiën.

De visuele ‘rust’ van drie dansers verandert na de pauze in een werveling van zestien dansers. In het recente The Four Seasons, gezet op Max Richters ingenieuze herinterpretatie van Vivaldi’s overbekende compositie (met op viool Isabella van Keulen), verbeelden zij de cirkel van het leven. Uitstekend gedanst door onder anderen Floor Eimers, Constantine Allen en, fantastisch, weer Joseph Massarelli.