N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Sabeth Snijders Het Belgische ‘Zillion’ roept een tijd in herinnering waarin ‘veel meer mogelijk was’, wat bij velen nostalgische gevoelens oproept. Maar op Sabeth Snijders had de film het omgekeerde effect.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2021/11/snijderssabethvierkant.png)
De film die de afgelopen maanden luid jarennegentigbeats door de Vlaamse bioscopen pompte en dé hit van het najaar was, werd afgelopen week op het Nederlandse Prime Video geplaatst: Zillion. Alwaar hij richting eerste plaats schoot. Ook Nederland lijkt deze ‘deels op leugens en deels op feiten’ gebaseerde reconstructie van de opkomst en ondergang van de beruchte gelijknamige Antwerpse discotheek in de jaren negentig goed te smaken.
Op het eerste gezicht niet onlogisch. De hoofdpersonen worden gepresenteerd als een humoristisch odd couple: een narcistische IT-kneus met een napoleoncomplex en een gluiperige, maar geestige pornoproducent die zakelijke gesprekken onderbreekt om de ‘stijfheid’ van een zwabberende dildo te becommentariëren. In de film zien we hoe dit duo, Frank Verstraeten en Dennis Black Magic, de handen ineenslaat om de zwarte winsten van Verstraetens softwarebedrijfje wit te wassen.
Later zetten ze de iconische danstempel op, die niet vies was van megalomanie, drugs en seks. Zelf groeide ik op in Antwerpen, maar ik was te jong om er heen te gaan. Ik kende Zillion vooral als plek waarover je las in de „boekskes”. De kappersbladen stonden vol met B-bekendheden die er rondhingen.
Regisseur Robin Pront, destijds zelf ook te jong om de club te hebben bezocht, leefde zich volledig uit in het herscheppen van beruchte Zillion-feesten, in laserlicht badende avonden, waarin auto’s aan stukken werden gezaagd of ventilatoren confetti, dan wel een miljoen Belgische Frank (25.000 euro) over de dansvloer uitwaaierden. Hierdoor voelt de film, met zijn nostalgisch stemmende clubsoundtrack, bij momenten als een avondje retro-clubben.
Fijn dat verkrachting van minderjarigen niet langer ‘smossen met jonge meiskes’ heet
Maar in België ontstond ook snel controverse. Hoewel Zillion in het tweede deel de neergang van zijn hoofdpersonen toont – de overheid zit steeds hardnekkiger achter al Verstraetens illegale praktijken aan, buurtbewoners klagen, Albanese portiers komen in opstand – gaat hij wel erg luchtig om met enkele karaktertrekken van het duo. Zo beslist Verstraeten tijdens het uitgaan terloops dat Miss België – „het lekkerste wijf van het land” – de zijne moet worden. Als hij zijn zin niet krijgt, rijdt hij met een auto een club vol dansende mensen binnen. De liefde van Dennis Black Magic voor erg jonge meisjes – hij wordt betrapt met de tienerdochter van een ex-portier – wordt haast neergezet als kwajongensgedrag. De echte ‘Black Magic’ werd meermaals veroordeeld voor aanranding en verkrachting van minderjarigen.
De controverses deden Zillion geen kwaad, integendeel: meer dan een half miljoen Vlamingen bezochten de film al, de helft jonger dan 35. Noch legde de film de Zillion-oprichters windeieren: de twee lijken opnieuw salonfähig. De feesten die Verstraeten tegenwoordig op locatie geeft, verkopen uit. Ook de erotische zondagen, waarop live porno te zien was in zijn club, beleven een revival, al is de invulling ‘meer eigentijds’. Talloze bezoekers lijken warme gevoelens te krijgen van de tijd waarin, zoals Verstraeten in de film stelt, veel meer mogelijk was dan nu.
Op mijzelf had de soms onderhoudende, maar erg eenzijdige nostalgietrip het omgekeerde effect. Niet alleen ben ik blij dat Buffalo-schoenen uit het straatbeeld verdwenen, ook was het een opluchting dat verkrachting van minderjarigen nu niet meer zo snel wordt omschreven als „smossen (flikflooien) met jonge meiskes”. Er zijn dingen veranderd in het uitgaansleven sinds de Zillion. Gelukkig.
