Slechts 48 minuten duurde het officiële Nederlandse debuut van het Britse The Last Dinner Party, maar de groepsleden voldeden aan de verwachtingen: ze waren uitbundig, hartelijk en muzikaal virtuoos.
Na eerdere festivaloptredens in onder andere Paradiso stonden ze maandagavond in een stampvolle (oude) zaal in de Melkweg, Amsterdam – waarschijnlijk hadden ze ook Afas Live (5.000 bezoekers) kunnen uitverkopen. De band wordt elke week populairder. En omstredener. Vijf fantastische muzikanten met uitgesproken ideeën, een uitbundige podiumpresentatie, succes, en nog vrouw ook – dat zou verdacht zijn. Volgens online meningen zijn ze door een slimme manager bij elkaar gebracht, zoals de Spice Girls of een K-popgroep.
De zangeres en de vier muzikanten kennen elkaar van de universiteit in Londen waar sommigen Engelse literatuur studeerden en anderen muziek; ze begonnen een band in 2019, onlangs verscheen debuutalbum Prelude To Ecstasy. De muziek is een frisse mix van klassieke stijlen. Vloeiend glijdt de zangstem van Abigail Morris langs de door Emily Roberts en Aurora Nishevci gespreide notenweefsels. De rock is barok maar bombast wordt vermeden. Het zijn elegante gitaaraccenten die prikken door dwarsfluitloopjes en dunne lagen synthesizer.
Lees ook The Last Dinner Party verklaart de nonchalance voor dood
Feministische ideeën
Live staan de vijf op gelijke afstand vóór op het podium, erachter zit een (mannelijke) drummer. Gekleed in Victoriaanse bruidsjurken of in fetisj-stijl, spelen ze toegewijd, op soms een ouderwets instrument zoals de zwarte Flying V-gitaar van de stoïcijns kijkende Emily Roberts, die ook switcht naar mandoline of dwarsfluit.
Al springend zingt Morris lieflijk, klaterend en soms met archaïsche dictie, alsof ze Emily Brontë voorleest. Ondertussen bezingt ze haar feministische ideeën, gevoed door een katholieke opvoeding: zonde en schaamte zijn terugkerende thema’s.
Sommige liedjes zijn mini-rockopera’s, zoals het populaire ‘Caesar on a TV Screen’, met bijna gekunstelde overgangen die door de soepele uitvoering toch vervoeren.
Het publiek deze avond was van alle leeftijden en zowel mannelijk als vrouwelijk. De beloofde verkleedpartij – de groepsleden stimuleren extravagantie – was minimaal, afgezien van enkele jonge vrouwen die gothic hadden gecombineerd met ‘katholiek’: korsetten, rozenkransen, en uitgelopen oogmake-up. Maar fans maakten ook met bloemen en zelfgenaaide spandoeken hun enthousiasme en inleving met Morris’ emoties duidelijk. Op de voorste rij werd vanaf de eerste noot niet alleen meegezongen maar ook gehuild. Soms zo hard dat Morris twijfelde of ze hun liedje ‘Beautiful Boy’ wel konden inzetten. Het werd een dramatisch maar teder moment.
