Tom Brady was de enige die al jong geloofde hoe succesvol hij zou worden

Voor iemand die niet verder vooruit wilde kijken dan vijf minuten, zoals hij na zijn allerlaatste wedstrijd zei, had Tom Brady tot dan toe toch altijd plannen gemaakt voor ver in de toekomst. Was hij niet de man die erom bekendstond dat hij zijn trainingsprogramma drie jaar vooruit plande? Was hij niet de man die al jaren verkondigde tot zijn 45ste American football te willen spelen? En eind vorig jaar – bloedserieus – zei dat hij de 55 misschien óók wel kon halen? Eigenlijk zei die opmerking al genoeg, met een voorzichtigheid die hem niet paste. Tom Brady stopt, 44 jaar oud. Maar als je hem het afgelopen seizoen zag spelen, zou je inderdaad geloofd hebben dat hij nog wel tien jaar door had gekund.

Belangrijke kanttekening: steeds zei Brady erbij, „zolang ik het wil”. En zijn geest bleek minder onvermoeibaar dan zijn lichaam. De beste speler die het American football ooit gekend heeft, maakte dinsdag via sociale media aan alle speculaties van de afgelopen dagen een einde: het is mooi geweest. „Als je niet honderd procent toegewijd bent, dan zul je niet slagen”, schreef hij onder meer. En dat is wat voor hem geldt: al was het nu nog 90 procent, dan zou Brady, die 22 seizoenen het maximale van zichzelf en de mensen om zich heen eiste, zichzelf verloochenen.

Nu houdt hij de regie en stopt hij op een hoogtepunt. Want zelfs dit seizoen, tartend met alle wetten die in het American football gelden voor een speler zo oud als hij, speelde hij nog als in zijn beste dagen. Hij gooide van alle quarterbacks de meeste touchdowns, haalde de meeste yards en leidde zijn Tampa Bay Buccaneers wederom naar de play-offs, waar slechts drie punten in extra tijd het verschil maakten tegen de Los Angeles Rams, dat uiteindelijk de Super Bowl zou halen.

Tom Brady op papier was nooit dezelfde Tom Brady als op het veld. Zijn hele carrière bewees hij dat verwachtingen niet overeenkwamen met de realiteit. Zo onopvallend begon Brady, geboren in het Californische San Mateo, namelijk toen hij quarterback was op de University of Michigan. De eerste twee jaar speelde hij amper, zijn allereerste pass werd door de tegenstander onderschept. Uiteindelijk, toen hij de kans kreeg, groeide hij uit tot vaste waarde en wist hij zich vaker dan eens te onderscheiden in belangrijke wedstrijden, maar een toekomst als hij zou hebben zag niemand in hem.

Lees ook: een profiel van Tom Brady uit 2017

Te grote sportbroek

Dat werd nog maar eens bevestigd tijdens de jaarlijkse ‘combine’, het trainingskamp waar teams uit de National Football League (NFL) spelers van de universiteiten gadeslaan om ze eventueel binnen te halen. De foto van een allerminst afgetrainde Brady in net te hoog opgetrokken sportbroek, met de blik van iemand die per ongeluk midden in de nacht van zijn bed gelicht was, hielp niet. Hij overtuigde op dat trainingskamp niet en werd uiteindelijk, ternauwernood, in de zogenoemde ‘draft’ gekozen. Als 199ste, door de New England Patriots. De enige die wel in Tom Brady geloofde, leek Tom Brady. Luister, zei hij tegen eigenaar Robert Kraft, ik ben de beste keuze die jullie ooit hebben gemaakt.

Altijd naar bed om stipt 20.30 uur in een hightech-pyjama die goed zou zijn voor de bloedsomloop

Maar ook in New England kwam hij eerst niet voor in de plannen van coach Bill Belichick. Maar na een hevige blessure van zijn concurrent begon in 2001 definitief de legende van Brady. Daar groeide hij uit tot fenomeen en de Patriots tot een schier onverslaanbare machine. Een dynastie in het American football. Zes Super Bowl-titels, ongekend.

Om het op zijn 42ste nog eens over te doen met een ander team. Hij trok de Buccaneers eigenhandig uit een moeras van middelmatigheid en bezorgde ze in zijn eerste seizoen hun eerste titel in achttien jaar, en zichzelf zijn zevende, drie meer dan welke andere quarterback ooit. Eén meer zelfs dan enig ander téám zelfs.

En wat maakte hem nou zo goed? Bijzonder was hij nooit geweest, hij leek juist zo lang diegene waarin iedere toeschouwer zich zou kunnen herkennen: doodnormale jongen doet onwerkelijke dingen. Als er één ding altijd werd genoemd, was het Brady’s focus en de hoeveelheid werk die hij bereid was in het football te stoppen. Ex-quarterback Matt Hasselbeck zei in 2016 tegen de LA Times dat Brady „maniakaal geobsedeerd [is] met geweldig willen zijn”.

Van zijn trainingen tot het eindeloos bekijken van beelden van gespeelde wedstrijden. En, misschien wel het meest uitvergroot tijdens zijn carrière, zijn extreme omgang met zijn lichaam. Deze ‘TB12-methode’ (12 was het nummer waarmee hij speelde) was volgens hem dé reden dat hij zo lang, zonder noemenswaardige blessures bovendien, heeft kunnen spelen. Enorme hoeveelheden water drinken, altijd naar bed om stipt 20.30 uur, hightech-pyjama’s dragend die de bloedcirculatie zouden stimuleren. Gekkenwerk voor de buitenstaander, dé sleutel tot succes volgens Brady.

Loved to hate

Zijn successen waren ontzagwekkend, maar tegelijkertijd was Brady iemand die mensen loved to hate. Het Amerikaanse Bleacher Report schreef er in 2016 zelfs een stuk over: waarom werd hij toch door velen verafschuwd?

Ja, het was misschien zijn jarenlange associatie met de Patriots, niet het geliefdste sportteam ter wereld, een team dat nog net niet letterlijk over lijken ging om te winnen. Ze bespioneerden een tegenstander in 2007, ze werden in 2015 bestraft (Brady eveneens) voor het laten leeglopen van ballen tijdens een wedstrijd.

Of het was het gedoe rond Donald Trump, die Brady wel of niet zou steunen, toen in 2015 een rood petje in zijn kluisje te zien was. Of het feit dat experts Brady’s gezondheidsregime afdoen als pseudowetenschap en zijn goeroe, ‘lichaamscoach’ Alex Guerrero omstreden is. Boston Magazine noemde Guerrero ooit een „veredeld slangenolieverkoper”.

Brady heeft zich er weinig van aangetrokken. Alle kritiek, alle twijfels, alle verwachtingen, of het gebrek daaraan. Hij was overtuigd van zijn eigen gelijk, en kreeg het daarna ook. Altijd de uitzondering op de regel.