N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data98192345-0026d5.jpg)
De Groningse rockband The Vices heeft alles: de gretigheid van een vriendenclub die deze maand naar het Amerikaanse showcasefestival SXSW afreist en een collectieve liefde voor rockmuziek die afstraalt op hun energieke optredens. Onder die naar de hemel reikende ambitie schuilt een sluimerende dualiteit: willen ze de perfecte powerpopgroep zijn met muziek voor de massa, of mag hun indierock een beetje schuren en tegen de draad ingaan?
Het tweede album Unknown Affairs weerspiegelt die tweestrijd, met een elftal goed klinkende popsongs die niet allemaal uit hun strakke keurslijf komen. Het album begin ruig, met de snerpende gitaarsound van ‘Strange Again’ dat keihard uit de startblokken knalt. De invloed van The Strokes is evident in ‘At Least That’s What They’re Saying’ dat even lijzig en staccato klinkt als het Amerikaanse voorbeeld. De door Funkadelic beïnvloede, psychedelische gitaar-freakout aan het eind van ‘For My Mind’ had best nog wel wat freakier gemogen. Het slepende ‘Better Days’ herinnert aan Fatal Flowers, de beste eighties-rockgroep van Nederland.
Zanger Floris van Luijtelaar heeft de uitstraling en de melodieuze inborst van een geboren popzanger maar kan ook lekker nasaal sneren. Ingewikkeld wordt het wanneer The Vices de diepte zoeken in de orkestpop van ‘Fooled Away’, de smachtende pianoballade ‘Tomorrow I’ll Be’ en de surfgitaar-instrumental ‘The Spell That Made a Dolphin’ die er een beetje los bijhangt. Unknown Affairs dreigt ten onder te gaan aan zijn eigen veelzijdigheid en dat is jammer, want met alle neuzen dezelfde kant op zijn The Vices een band met groot potentieel.
